Σκέψεις ενός απλού Έλληνα
πολίτη της Ευρώπης (και όχι ενός ελληνόφωνου Ευρωπαίου).
Τα συνταρακτικά γεγονότα
του τελευταίου 15θημέρου, ομολογώ ότι έβαλαν σε δοκιμασία τις όποιες αναλυτικές
και σημειολογικές μου δυνατότητες ως πολίτη μέσης νοημοσύνης, έβαλαν σε
δοκιμασία την ευπρεπή εκφορά του λόγου μου, τέντωσαν δε στο έπακρο το νευρικό
μου σύστημα. Κυρίως όμως, μου δημιούργησαν έντονη διπολική διαταραχή. Τη μία στιγμή η δικαίωση του
δημοψηφίσματος και την άλλη η κατάθλιψη για τη ματαίωσή του και το νέο μνημόνιο.
Ο Ιούλιος είναι ένας
μήνας άκρως αρνητικά φορτισμένος για την Ελλάδα. Από τα «Ιουλιανά» του 1965
(θυμάμαι ακόμη 14χρονος να χαζεύω την πρώτη στη ζωή μου διαδήλωση στην πλατεία
Αγίας Σοφίας κατά των αποστατών, με κεντρικό σύνθημα το «Μητσοτάκη κάθαρμα»),
τα οποία έγιναν ο προάγγελος της χούντας των συνταγματαρχών το 1967, έως τα
«Ιουλιανά» της Κύπρου το 1974, με την ανατροπή του Μακαρίου και την διχοτόμησή
της, ο Ιούλιος ιστορικά φέρνει άσχημα μαντάτα στην πατρίδα μας.
Φέτος, πάντα συνεπής ο
μήνας, μας έφερε το 3ο μνημόνιο, μετά τους επαίσχυντους εκβιασμούς
των κατ’ ευφημισμόν «εταίρων» και κατ’ ουσίαν οικονομικών δολοφόνων της
ευρωζώνης, με τον νέο φύρερ, τον μεταμοντέρνο τραπεζοναζί Σόϊμπλε επικεφαλής
και έναν συρφετό αχυρανθρώπων του, υπουργών οικονομικών μιάς πλειάδας χωρών της
τέως ΕΣΣΔ, στο ρόλο του λοχία.
Θεωρούσα, ως αφελής και
αθεράπευτα αισιόδοξος τελικά, ότι το συντριπτικό 61,3% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα,
θα αποτελούσε έναν παράγοντα προβληματισμού για τις επιλογές του γιούρογκρουπ,
ή έστω θα δημιουργούσε προοπτικές για μία πολύ πιο ανθρώπινη συμπεριφορά εκ
μέρους τους. Κι αυτό το βάσιζα, όχι φυσικά στην όποια τυχόν ανθρωπιστική τους
νοοτροπία, αλλά στο ότι κάποια ψήγματα της ιδρυτικής διακήρυξης της Ε.Ε.
υπήρχαν ακόμη εν ισχύ και ήταν αδιαπραγμάτευτα, τουλάχιστον σε κάποιες χώρες με
μεγάλη ιστορική παράδοση στις αρχές του Διαφωτισμού, της κοινωνικής αλληλεγγύης
και της δημοκρατίας.
28 χώρες έχει η Ε.Ε.,
έλεγα ο αφελής, δεν μπορεί να έχει και 27 αναίσθητες ή δουλικές προς την Γερμανία
ηγεσίες. Κάποιες θα έχουν υπολείμματα όρχεων και αξιοπρέπειας, ή έστω θα
βλέπουν πως έρχεται η σειρά τους και θα προφυλαχθούν, ψάχνοντας συμμάχους, πριν
μεταδοθεί η πυρκαγιά και στο δικό τους σπίτι.
Απεδείχθη όμως ότι σ’
αυτό το σκληρό πόκερ, όπως κατήντησε η διαπραγμάτευση, ο Γερμανός ήταν
χαρτοκλέφτης. Η Γερμανία προτίμησε να ρίξει και να απολέσει 700-800 δις (διπλάσιο
ποσό του χρέους μας) για να στηρίξει τα κλονιζόμενα από την απειλή του Grexit χρηματιστήρια, παρά να ελαφρύνει την
Ελλάδα με ένα πρόγραμμα που θα είχε στόχο την καταπολέμηση της κοινωνικής και
οικονομικής κρίσης της. Χάρισαν 30 δις και έδωσαν και φιλοδώρημα άλλα 36 δις
στην Ουκρανία (σύνολο 66 δις ευρώ) ως δώρο προς την φιλοναζιστική της
κυβέρνηση. Τι χρείαν έχουμε περαιτέρω αποδείξεων ότι το θέμα είναι αμιγώς
πολιτικό και όχι οικονομικό;
Το πρόβλημα ήταν το είδος
της νέας κυβέρνησης που προέκυψε τον Ιανουάριο του 2015. Δεν άρεσε στους
Γερμανούς ότι ο ελληνικός λαός εξέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι τους φίλους τους και
φίλους της SIEMENS και των εταιρειών παραγωγής οπλικών συστημάτων, που
κυβερνούσαν ανέκαθεν και εναλλάξ την Ελλάδα, αλληλοβριζόμενοι επί 40 χρόνια,
αλλά τα τελευταία 5 χρόνια σφιχταγκαλιασμένοι παθιάρικα, ανά δύο ή ανά τρεις ή
και ανά τέσσερις, με εμβόλιμους διάφορους Παπαδήμους, Καρατζαφέρηδες, ΛΑΟΣ,
ΔΗΜΑΡ. Το πρόσχημα ήταν όπως πάντα η δήθεν «σωτηρία της χώρας».
Και έτσι, ήρθε η αλλαγή
του Γενάρη 2015 και η πεντάμηνη διαπραγμάτευση, με τον Βαρουφάκη επικεφαλής από
εμάς κι από την άλλη τον Σόϊμπλε. Δεν είμαι οικονομολόγος και δεν υπεισέρχομαι
σε θέματα που δεν γνωρίζω. Δεν ξέρω αν ο Βαρουφάκης έκανε καλή ή κακή δουλειά,
αν ήταν ο κατάλληλος ή όχι. Είναι αμφιλεγόμενες οι απόψεις. Αν κρίνω από τη
συμπεριφορά του στα ΜΜΕ, την αυτάρεσκη εικόνα που εξέπεμπε και το life style του, εμένα δεν με εκφράζει .Ούτως ή
άλλως, ο τύπος αυτός έχει καταρρακωθεί στην εκτίμησή μου, μετά την κοπάνα του
από τη βουλή και την μετάβασή του στην Αίγινα. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι
όποιος και να ήταν στη θέση του, Τσακαλώτος ή όποιος άλλος, με τον Σόϊμπλε να
ανεβάζει σκοπίμως τον πήχυ κάθε φορά που πλησίαζαν σε συμφωνία, την ίδια
κατάληξη θα είχε η υπόθεση. Βέβαια, το βροντερό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, έκανε
τους Γερμανούς να στείλουν τα μοντέρνα τανκς, τα μπανκς, με το γνωστό αποτέλεσμα.
Η άποψή μου, όσον αφορά
το δημοψήφισμα, είναι η εξής:
Έπρεπε να είχε γίνει
δημοψήφισμα το 2001 για την αλλαγή του νομίσματός μας, της δραχμής, ένα νόμισμα
με ιστορία 170 ετών. Βλέπετε, οι κυνικοί «πραγματιστές» δεν έχουν τέτοιες ιστορικές
ευαισθησίες. Δεν το τόλμησε φυσικά ο πολιτικός νάνος Σημίτης (με το σκάνδαλο
του χρηματιστηρίου και τα γιγαντιαία ολυμπιακά έργα με απύθμενο κόστος), που
όπως αποδεικνύεται, έδωσε γην και ύδωρ, πειράζοντας τα στατιστικά στοιχεία. Σε
ένα άρθρο του, ο δημοσιογράφος Κοττάκης (κάθε άλλο παρά αριστερός), έγραψε ότι
ο Σημίτης δεσμεύτηκε για αγορά εξοπλισμών 87 δις ευρώ σε μία 5ετία, υποχρεωτικά
από Γερμανία και Γαλλία, χωρίς κάν να είναι απαραίτητα και χωρίς να αυξάνουν τη
δύναμη πυρός των ενόπλων μας δυνάμεων (έχω πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα και
απτές μαρτυρίες από φίλτατους αποστράτους του στρατού και του ναυτικού). Έτσι
μάλλον μας προέκυψαν τα υποβρύχια που γέρνουν, τα άρματα χωρίς πυρομαχικά, τα
άσχετα αντιαεροπορικά εκτός κεντρικού συμβατού λογισμικού, οι επιπλέον φρεγάτες,
οι Τσοχατζόπουλοι και το τότε ΚΥΣΕΑ (Σημίτηδες, Πάγκαλοι, Παπακωνσταντίνου
κλπ.), που τράβηξαν την ουρά τους απ’ έξω.
Έπρεπε να κάνει
δημοψήφισμα ο θλιβερός ΓΑΠ του Καστελλόριζου για την αυτόβουλη πρόσκληση του
ΔΝΤ, αλλά είχε πειράξει κι αυτός τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, μέσω αυτού του γλοιώδους
και ψευδοφιλάσθενου Γεωργίου, ο οποίος ασθενεί επιλεκτικά, όταν τον φωνάζουν
για κατάθεση στη Βουλή. Βέβαια, ο ΓΑΠ θα μείνει στην ιστορία ως ο μόνος
παγκοσμίως πρωθυπουργός, ο οποίος μόλις πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από την βουλή,
παραιτήθηκε την επομένη (τον παραίτησαν για την ακρίβεια εν πτήσει από τις
Κάννες προς Αθήνα) για να μας βάλουν τον Παπαδήμο καπέλο. Τα περί
δημοψηφίσματος με το αυγό στον πισινό που πρότεινε, ήταν για το θεαθήναι.
Έπρεπε να κάνει
δημοψήφισμα ο Σαμαράς (ναι, εκείνος που έριξε το 1993 όντας υπουργός της την
κυβέρνηση της ΝΔ και τον έκαναν μετά 20 χρόνια αρχηγό της ΝΔ - είναι να
τρελλαίνεται κανείς), όταν έκανε την θεαματική του κυβίστηση από τα Ζάππεια στο
«Ουδείς αναμάρτητος», αλλά φυσικά η αρχομανία και όχι η λαϊκή γνώμη είναι μείζων
προτεραιότητα γιά κάποιους.
Θαρρώ πως το take it or leave it που είπαν στον Τσίπρα στις 25/6ου
ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε αναγκαστικά στο δημοψήφισμα
της 5ης/7ου με το γνωστό 61,3% υπέρ του ΟΧΙ, με κλειστές
τράπεζες και ασύστολη προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ. Από εκεί και πέρα, η
γερμανική μέγγενη έσφιξε, η πίεση έγινε αφόρητη και ο εκβιασμός έφτασε στον
υπερθετικό βαθμό. Γνωστά πράγματα.
Ωστόσο, κάποιοι πάλεψαν
όσο μπορούσαν. Έπεσαν δορυάλωτοι και όχι αμαχητί, ως ριψάσπιδες. Απλώς έχασαν
τη μάχη, προτάσσοντας λιανοτούφεκα εναντίον ενός πανίσχυρου αντιπάλου με
πυρηνικά και πιστεύοντας ρομαντικά στην δήθεν αλληλεγγύη των λαών. Οι Γερμανοί
είναι κυνικοί και αδίστακτοι, η ηγεσία τους είναι μετεξέλιξη μιάς ναζιστικής
νοοτροπίας με σύγχρονα μέσα. Δεν διαφέρει από μία Μαφία, πασπαλισμένη με αλά
καρτ θεσμική νομιμοποίηση. Κάπου είχα διαβάσει ότι το 40% των κεφαλαίων της
Μαφίας βρίσκονται κατατεθειμένα στην Deutsche Bank, η οποία διαθέτει κεφάλαια 54 φορές
επάνω από το ΑΕΠ της Γερμανίας. Εμένα μου θύμισε το όλο σκηνικό τον ήρωα λοχία
του Ρούπελ Δημήτρη Ίτσιο, ο οποίος
εξολόθρευσε από το πολυβολείο του 230 άνδρες της Βέρμαχτ. Ο Γερμανός στρατηγός,
μετά την παράδοση του οχυρού, τον τίμησε για τη ανδρεία του και αμέσως μετά τον
εκτέλεσε εν ψυχρώ με το περίστροφό του ο ίδιος. Η ιστορία θυμίζει εκείνον τον
δεκανέα στο «Ουδέν νεώτερον από το Δυτικόν Μέτωπον», που το μόνο που τον
ενδιέφερε ήταν οι νεκροί του φαντάροι να είχαν γυαλισμένες μπότες.
Και τώρα; Η πλήρης
σχιζοφρένεια. Όλοι στον κόσμο, ακόμη και ο Σόϊμπλε και η Λαγκάρντ, παραδέχονται
το μη βιώσιμο του χρέους. Όλοι παραδέχονται τα μεγάλα λάθη τους των μνημονίων 1
και 2, αλλά χωρίς αιδώ επέβαλαν το μνημόνιο 3, που διαφαίνεται καταστροφικότερο
όλων των άλλων. Οι όροι του είναι όροι κατοχικού τύπου σε κάθε επίπεδο. Ακόμη
και σε απαράδεκτες παρεμβάσεις στην νομοθεσία της χώρας μας, ως προς τη θεσμική
λογική των πραγμάτων, πέρα από τις άλλες άθλιες οικονομικές επιβολές.
Ομολογώ ότι βρίσκομαι σε
πλήρες νοητικό και θυμικό αδιέξοδο. Νοιώθω ότι ζούμε πάλι όπως ο Προμηθέας Δεσμώτης,
που έδωσε την ελπίδα και την φωτιά στον λαό και τώρα αλυσοδεμένος βλέπει να του
τρώνε το συκώτι κάθε πρωί. Στον μύθο βέβαια, το συκώτι του έγιανε κάθε βράδυ, διότι
ο Προμηθέας ήταν αθάνατος κι εμείς θνητοί.
Δεν ξέρω πλέον εάν το
Δίκαιο έχει περάσει στη σφαίρα του μεταφυσικού. Πίστευα ότι ήταν μία γήινη
επιθυμητή αξία, που αξίζει κανείς να αγωνιστεί γι’ αυτήν, πόσω μάλλον που η
Ε.Ε. ιδρύθηκε βασισμένη σε τέτοιες αξίες.
Δεν ξέρω πλέον τί να
επιλέξω. Την μοιρολατρία μιάς ευπρεπούς και καθαρής (τιμωρώντας τους υπεύθυνους
διαπλεκόμενους που μας έφεραν έως εδώ) διαχείρισης της ήττας ή την συνεπή στάση
του μεταφυσικού Δικαίου. Τελικά, επειδή λένε ότι τα scripta manent, ο τρόπος για να παρακάμψεις τις
γραφές, είναι να τις θάψεις και να πιπιλίζεις το μυαλό των ανθρώπων μέσω των
ΜΜΕ, προβάλλοντας εικονικά επιχειρήματα, ψευδείς υποβολιμαίες ειδήσεις και
μεγεθύνοντας ασημαντότητες.
Είμαι σε δίλημμα, είμαι
πλέον πολιτικά διπολικός. Προσπαθώ να ανασυντάξω την όποια ορθολογική σκέψη
μου, να παραμερίσω την όποια συναισθηματική μου φόρτιση και να βρω μιά χρυσή
τομή. Βαρύνει την σκέψη μου ότι τουλάχιστον αυτοί του 3ου μνημονίου
το πάλεψαν. Σε αντίθεση με τον ΓΑΠ που μας το εισήγαγε σκοπίμως, οικειοθελώς
και χαρωπά και τους επόμενους που αφού τούμπαραν και το εφάρμοσαν, το παρουσίαζαν
στον ταλαιπωρημένο λαό ως success story, παρατώντας τις δεσμεύσεις τους μετά
τις ευρωεκλογές του 2014, ώστε να βγάλει την καυτή πατάτα ο επερχόμενος ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι η λογική του «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», λες και οι
αλλόφυλοι ήταν εχθροί τους και όχι ο ελληνικός λαός.
Δεν είμαι, το ξαναλέω,
οικονομολόγος και δεν ξέρω τις συνέπειες και τις επιπτώσεις μιάς εξόδου από το
ευρώ. Κατάλαβα μόνο ότι δεν υπήρχε σχέδιο οργανωμένο για την έξοδο και αυτά δεν
γίνονται ανοργάνωτα. Και είμαι πεπεισμένος, ότι η δραχμή, εάν τυχόν
επιστρέψουμε, δεν θα είναι η παλιά δραχμή, αλλά ένα νέο νόμισμα με το ίδιο
τρυφερό όνομα. Και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό.
Διαβάζω από την άλλη και
βλέπω τα νέα μέτρα, αυτή την αλήτικη γερμανογενή επινόηση για την επιπλέον
φτωχοποίηση της χώρας μου και το ξεπούλημά της αργά αλλά σταθερά. Και δεν ξέρω
πιά τι να ασπαστώ ως μη χείρονα επιλογή. Σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Είμαι άνθρωπος που θεωρεί
ότι δεν γίνεται σύνθεση, χωρίς ανάλυση και διάγνωση. Είναι νομοτέλεια η
γραμμική σχέση Ανάλυση-Διάγνωση-Σύνθεση. Αυτά διδάσκω και αυτά πρέπει να
εφαρμόζω. Είτε για τις πόλεις, είτε για τις ανθρώπινες σχέσεις. Πόσω μάλλον για
τις πολιτικές καταστάσεις. Οι άνθρωποι είναι οι μνήμες τους και η κρίση τους. Σκέπτομαι
πως η αρμόνια ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, τις
δύο αυτές δυνάμεις της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι αναγκαία για να μη βρεθεί στο
παρόν ο άνθρωπος μπροστά σε χαώδεις καταστάσεις. «Το
παρελθόν μάς τραβάει προς τα πίσω με
πανίσχυρα συναισθήματα και το μέλλον προς τα εμπρός με πανίσχυρες αυταπάτες»,
λέει ο Κώστας Προκόβας στα «Παιδιά της Μνημοσύνης». Μαθαίνει κανείς, όταν
καλλιεργεί το παρελθόν. Δεν αυθαδιάζει ατιμώρητα ούτε απέναντι στο παρόν ούτε
απέναντι στο παρελθόν. Μένει να δοκιμάζει τον δικό του βίο. να μην εγκλωβίζεται
μέσα στο κουκούλι της υπερβολικής νοσταλγίας ούτε να σιτίζεται με τη μόνιμη
γκρίνια για τα παρόντα και να νομίζει ότι αυτή του η στάση τού εξασφαλίζει
άλλοθι. Σοφές κουβέντες.
Είμαι στο τέλος του
επαγγελματικού μου βίου (και φοβάμαι και του φυσικού) και το μόνο που ξέρω
είναι ότι μετρώ τα κομμάτια από τα συντρίμμια των ονείρων μιάς ζωής. Ακούω να
μιλάνε για προγραμματισμό αυτοί που εν μία νυκτί, ή μάλλον ένα χαρμόσυνο πρωινό
του 2010 ανέτρεψαν από το Καστελλόριζο τους προγραμματισμούς της ζωής μυριάδων
οικογενειών και τρελλαίνομαι. Βλέπω τους εμπρηστές να μεταμορφώνονται σε
πυροσβέστες. Βλέπω τους πατροκτόνους να ζητούν επιείκεια επειδή είναι ορφανοί. Βλέπω
φιλότιμες προσπάθειες συρραφής πολιτικών παρθενικών υμένων. Βλέπω ριψάσπιδες
πολιτικές ύαινες να επιζητούν παρασημοφόρηση. Βλέπω τους Ιούδες να
αποκαθηλώνουν τους άλλους 11 Αποστόλους. Ζω την ιστορία που την γράφει
καθημερινά ο κόσμος με τον μόχθο του και να του την διηγούνται οι άλλοι. Βλέπω
ακόμη την κόπρο του Αυγείου να αυγατίζει και τον Αυγεία να χαμογελάει
κοροϊδευτικά. Βλέπω τον Ηρακλή αμήχανο. Είναι μία τρέλλα τελικά.
Τελικά, βλέπω έναν λαό
μαραμένο, να αγωνίζεται σκληρά γιά να κρατήσει, έστω και με το ζόρι, το χιούμορ
και την αισιοδοξία του, την κοινωνική του αλληλεγγύη και τις όποιες υγιείς
κοινωνικές του παραμέτρους.
Μου έρχονται στο νου τα
λόγια του «ποιητή» Βίκτωρα-Ιωάννη Νεφέλη:
Τα όνειρά μας άπιστα και
μ’ άλλους ύπνους πήγαν
Ελπίδες που ποτίζαμε,
σηκώθηκαν και φύγαν
Τα μάτια μας τα κλείναμε
μπροστά στις καταιγίδες
Με το στανιό συνένοχοι
στις ονειροπαγίδες
Μας κυβερνάνε άδοξα γενιές πολυτεχνείου
Που αφού εξαργυρώσανε νειάτα του μεγαλείου
Τώρα με γλώσσα ξύλινη, συνέργειες κι οσμώσεις
Συναίνεση στη Λαϊκή πουλάνε πιά με δόσεις
Ρυτίδες μάς χαράξανε στις μάσκες της ψυχής μας
Στερέψαν τ’ αποθέματα και της υπομονής μας
Αλλιώς τα περιμέναμε κι αλλιώς μας ήρθαν όλα
Τα οράματα τρακάρανε, σφοδρή η καραμπόλα
Παιδιά, εμείς γεράσαμε,
πιάσαμε τα στασίδια
Ιδανικοί αυτόχειρες και
μία από τα ίδια
την ιστορία παίξαμε στα 5
δάχτυλά μας
τη χώρα μας ενέχυρο την
έβαλε η γενιά μας
Κι εμείς κοιτάμε στο
γυαλί σαν ηδονοβλεψίες
σαν εξουσίας σάτυροι, σαν
στείροι εφαψίες
ξεδοντιασμένοι λέοντες, φαφούτηδες ρεμπέτες
ταγοί σαράβαλης γενιάς επώνυμοι επαίτες
Απαιτώ καθαρές λύσεις.
Απαιτώ παραδειγματικές τιμωρίες των υπευθύνων για την κατάντια μας. Απαιτώ
επιστροφή των κλοπιμαίων και των τιμαλφών της πατρίδας μας. Απαιτώ Δικαιοσύνη
σε κάθε επίπεδο. Με το Δ κεφαλαίο. Χωρίς αστερίσκους. Έζησα στο πετσί μου
κάποιους επίορκους μεγαλοδικαστές και δεν αντέχω άλλο. Απαιτώ εξυγίανση ενός
παρασιτικού επί πολλοίς κράτους των Αθηνών, που δεν έχει καμμία σχέση με την
ποσοτική του διάσταση, αλλά με την ποιοτική του απόδοση. Απαιτώ φυσιολογικές
σχέσεις με το κράτος. Απαιτώ εντιμότητα, ηρεμία, σιγουριά και εξουδετέρωση της
σαπίλας. Απαιτώ ως Έλλην πολίτης, μία υγιή ελληνοκεντρική διοίκηση και χρηστά
οικονομικά ήθη. Το δικαιούμαι εγώ και άλλα 11 εκατομμύρια Έλληνες, πλην των
ευάριθμων «Λακεδαιμονίων» της διαπλοκής.
Δίνω μία τελευταία
ευκαιρία στους νυν κυβερνώντες, να κάνουν αυτές τις αυτονόητες απαιτήσεις μου
πράξη. Απαιτώ ουσιαστική ενότητα. Τους θεωρώ ακόμη αμόλυντους ή έστω σε μία
κατάσταση αντιμετωπίσιμη και ιάσιμη. Δεν είναι ώρα για αποχές τύπου 1946.
Τιμώ πάντως απεριόριστα
τον κάθε κυβερνητικό διαφωνούντα ή συμφωνούντα. Συντάσσομαι με τους
προβληματισμούς τους, τους ένθεν κα’κείθεν. Τρομερό δίλημμα. Όπως τιμώ και τον
κάθε ευπρεπή και αμόλυντο πολιτικό τους αντίπαλό. Έχει και εκεί υγιείς, κυρίως
και κατά κόρον στους εκλογείς τους. Δεν είναι ώρα διχασμού και μικροπολιτικής.
Κι αν δεν γίνει αυτό; Δεν
ξέρω πλέον. Μπορώ να απαντήσω μόνο με στίχους, πάλι του Βίκτωρα-Ιωάννη Νεφέλη:
Και τώρα, από δω κι εμπρός, μέχρι το ενθάδε κείται;
Γεράματα με το στανιό, η φύση εκδικείται
Κατάλοιπα αφέλειας και δεισιδαιμονίας
Εκμαυλισμών υπαινιγμοί Δευτέρας Παρουσίας
Και δύο κουτσουλιές ζωής κάβα στην ιστορία
γιά πουρμπουάρ θ’ αφήσουμε θλιμμένη ραψωδία
Της μνήμης τα ρετάλια μας ταξίδι παρελθόντος
Με δανεικές τις προσευχές στα χείλη του παρόντος
Ριψάσπιδες δεν ήμασταν ωστόσο στη ζωή μας
Κι αμαχητί δεν πέφτουμε μέχρι και την ταφή μας
Θα το παλέψουμε λοιπόν μέχρι και όσο πηγαίνει
Εξ άλλου, μόνον η Ελλάς ποτέ της δεν πεθαίνει
Δορυάλωτοι της μοίρας μας, με κεφαλήν ορθίαν
Ξιφήρεις θα διασχίσουμε τη λίμνη Αχερουσίαν
Τον Άδη θα παλέψουμε στα μαρμαρένια αλώνια
Κατά ριπάς αναπνοές πριν πάμε στα αιώνια
Θυμάμαι πως έναν ή δύο χρόνια πριν,
είχα γράψει ότι ιστορικά, η Ελλάδα εκπλήσσει τον κόσμο με ενέργειες που δεν
συνάδουν με τους κανόνες της λογιστικής λογικής, διότι εμπεριέχουν μέσα τους
κάτι που λέγεται ψυχή. Είναι η γνωστή διαπάλη μεταξύ της λογικής σκέψης που
πηγάζει από μία ψυχρή και ορθολογική ανάλυση των πραγμάτων και του ενσυνείδητου
αυθορμητισμού που πηγάζει από την ψυχή.
Λίγο-πολύ, όλοι μας, άλλος πολύ κι
άλλος λίγο, έχουμε ζήσει τέτοιες στιγμές σε προσωπικό επίπεδο στη ζωή μας, ανεξάρτητα
από το ποιά τελικά επιλογή κάνουμε.
Αλλοίμονο σ’ αυτούς που δεν έχουν
ζήσει ή δεν ζουν τέτοιες εσωτερικές διαπάλες.
Σε συλλογικό επίπεδο και πόσω μάλλον
σε εθνικό, κανείς Ευρωπαίος δεν πίστευε στις δυνατότητες της επανάστασης του
1821, κόντρα σε κάθε λογική, όπως κανείς Ευρωπαίος δεν πίστευε στο ΟΧΙ του
1940, αφού όλες σχεδόν οι χώρες, μικρές και μεγάλες, της ηπειρωτικής Ευρώπης,
πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, παραδόθηκαν στους Γερμανούς, σχεδόν άνευ όρων.
Έγραφα λοιπόν ότι μπορεί και πάλι από
την Ελλάδα να ξεκινήσει το άναμμα ενός νέου φυτιλιού, που αν όχι να ξετινάξει,
τουλάχιστον να συμμαζέψει και οριοθετήσει την γερμανική τάση επικυριαρχίας στην
Ευρώπη.
Εξ άλλου, μετά τον Μεσαίωνα, έρχεται
πάντα η Αναγέννηση.
Δύσκολος ο δρόμος, κάτι σαν Οδύσσεια
με παραλλαγές (5ετία και όχι 20ετία) και όχι μόνον τον Οδυσσέα να φτάνει στην
Ιθάκη του, αλλά με πλήρωμα, έστω και με ήδη αρκετές απώλειες. Το ταξίδι πάντως
είχε και έχει απ’ όλα. Κύκλωπες, Λαιστρηγόνες, Κίρκες, Σκύλλες και Χαρύβδεις,
επισκέψεις στον Άδη και επαναφορές. Αλλά κυρίως είχε και έχει πολλούς
Λωτοφάγους, ακουσίως ή εκουσίως αμνήμονες.
Οι Δούρειοι Ίπποι ανήκουν στην
Ιλιάδα.
Ίδωμεν λοιπόν.
Εξ
άλλου, σημασία έχει το ταξίδι. Κι αν πτωχική την βρούμε στο τέλος, η Ιθάκη δεν μας
γέλασε.
Έτσι σοφοί
που γίναμε, όσοι θέλουμε φυσικά, με τόση πείρα, ήδη θα το καταλάβουμε, όσοι
θέλουμε πάλι, οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Αυτά, από έναν Έλληνα
πολίτη της Ευρώπης και όχι έναν ελληνόφωνο Ευρωπαίο.
Γ.Σ.
