Περί Πλατείας Ελευθερίας στην Θεσσαλονίκη

    Διάβασα προσεκτικά το άρθρο του φίλου Γιώργου Ζωίδη, ομότιμου καθηγητού ΑΠΘ, το οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνο, ως προς τις σχεδιαστικές παραμέτρους του ζητήματος και οι οποίες καταρρίπτουν τα επιχειρήματα περί της δημιουργίας υπογείου (υποθέτω πολυώροφου - αλλιώς δεν έχει νόημα - χώρου στάθμευσης.

    https://parallaximag.gr/parallax-view/kindynos-gia-tin-plateia-eleftherias-kai-oi-arnitikes-epiptoseis-gia-tous-polites

    Θα προσέθετα μόνον κάποιες ακόμη παραμέτρους:

    1.    Στα 400-450 μ. από την πλατεία Ελευθερίας, προς τα Δικαστήρια, υπάρχει ένα πολυώροφο κτίριο αμιγούς χώρου στάθμευσης, πολύ μεγάλης χωρητικότητας, το οποίο ποτέ δεν έχει πληρότητα –για να μην πω ότι υπολειτουργεί- σε ώρες αιχμής. Επομένως το ζήτημα μετατίθεται ενδεχομένως στις διαδικασίες οικονομικής διαχείρισης του χώρου αυτού και το κόστος στάθμευσης. Επίσης, μετά από 100-150 μ. από το θηριώδες αλλά ανεκμετάλλευτο  αυτό κτίριο στάθμευσης, υπάρχει και το μεγάλο υπαίθριο πάρκινγκ του Λιμένος. Οι χώροι αυτοί αναιρούν την ανάγκη δημιουργίας υπόγειου πάρκινγκ στην πλατεία Ελευθερίας, εάν γίνει η σωστή διαχείριση των χώρων.
2.    Ας σκεφτούμε και το ζήτημα της αρχαιολογικής διερεύνησης του υπεδάφους της σημερινής πλατείας, που είναι βέβαιο ότι θα καθυστερήσει πάρα πολύ το έργο. Το παράδειγμα της πλατείας Διοικητηρίου, που καρκινοβατεί -γιά να μην πω σαπίζει- εδώ και 25-30 χρόνια, δεν μας δημιουργεί ελπίδες σύντομης διευθέτησης του θέματος.
3.    Το θαλάσσιο μέτωπο δεν ανακτάται και δεν αποδίδεται στους κατοίκους της πόλης μας, δημιουργώντας με κεντρομόλο λογική κι άλλα σημεία προσέλκυσης αυτοκινήτων. Δυστυχώς η πρόταση του συναδέλφου Γιώργου Κύρου το 1984, με την υποθαλάσσια αρτηρία (που θα παρέκαμπτε την διαμπερή κυκλοφορία του κέντρου και θα επέτρεπε την πλήρη πεζοδρόμηση της λεωφόρου Νίκης), αντί ως κεντρική ιδέα ανάκτησης του μετώπου της παλιάς παραλίας να αποτελέσει έναυσμα για γόνιμη συζήτηση και εποικοδομητικό προβληματισμό, έγινε αντικείμενο διαχρονικών μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων (και με μεγάλο οικονομικό κόστος σε ποινικές ρήτρες), έως ότου να αναιρεθεί, ακόμη και ως ιδέα.
4.    Η πόλη μας, έχει ανάγκη τους πεζούς πολίτες της και όχι τα αυτοκίνητά τους. Θα πρέπει η κινητικότητα των πεζών να γίνει πραγματικά βιώσιμη, από την μικροκλίμακα της άνετης ροής πεζών στα πεζοδρόμιά της, έως τις μεγαλύτερες κλίμακες της απόδοσης του θαλασσίου μετώπου στους πολίτες.
5.    Ας το ξανασκεφτούμε όλοι και ας αποφασίσουμε, το ανοίκειο να γίνει οικείο και ας προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε μία αστική θαλπωρή σ' αυτήν την κατακαημένη πόλη, που γιά πολλές δεκαετίες ήταν έρμαιο μιάς λογικής μικρομεγαλισμού, ψευδογιγαντισμού και με πολλά στοιχεία ανιστόρητης ασέλγειας προς την ιστορία και τους πολίτες της.