«2ο Γυμνάσιο-Λύκειο και ελεύθερη Θεσσαλονίκη - Βίοι παράλληλοι»

«2^ο Γυμνάσιο-Λύκειο και ελεύθερη Θεσσαλονίκη - Βίοι παράλληλοι»

Γιώργος Συνεφάκης

Πρόεδρος του Συλλόγου αποφοίτων του 2^ου Γυμνασίου-Λυκείου Θεσσαλονίκης ‘ΙΚΤΙΝΟΣ’

Λόγος στην Αίθουσα τελετών του Α.Π.Θ. για τα 100 χρόνια του 2^ου ΓΕΛ

Θεσσαλονίκη, 9 Νοεμβρίου 2014

Αξιότιμοι προσκεκλημένοι, κύριε Υπουργέ, κύριε Αντιπεριφερειάρχα, αγαπητέ φίλε κύριε Κοσμήτορα της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ και συναπόφοιτε, αξιότιμοι καθηγητές του Σχολείου μας, πρώην και νυν, αγαπητές και αγαπητοί γονείς και παιδιά, αγαπητές και αγαπητοί διαχρονικά απόφοιτοι, φίλες και φίλοι του 2^ου Γυμνασίου-Λυκείου Θεσσαλονίκης ‘ΙΚΤΙΝΟΣ’, εκλεκτοί μας προσκεκλημένοι, κυρίες και κύριοι.

Καλωσήρθατε στην κεντρική εκδήλωση για τον εορτασμό των 100 χρόνων του Σχολείου μας. Καλωσορίσατε στην μεγάλη Αίθουσα Τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του μεγαλύτερου ναού της επιστήμης και της έρευνας στα Βαλκάνια.

Η μοίρα η καλή, μας όρισε εμάς του Δ.Σ. του Συλλόγου αποφοίτων του 2^ου και εμένα προσωπικά, να τον διοικούμε, από τον Οκτώβριο του 2012 που δημιουργήσαμε τον ΙΚΤΙΝΟ, έως τον Οκτώβριο του 2015. Εμείς λοιπόν είμαστε οι τυχεροί που είχαμε την μεγάλη τιμή να διοργανώσουμε τις εκδηλώσεις για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση του Σχολείου μας το 1914, διότι το Σχολείο μας ιδρύθηκε 2 χρόνια μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ως η πρώτη σχολική και ουσιαστικά πρώτη εθνική εκπαιδευτική μονάδα της πόλης μας.

Ξεκινήσαμε τη θητεία μας με στόχο ο ΙΚΤΙΝΟΣ να συμβάλλει ενεργά και με όλες του τις δυνάμεις στη μορφωτική, πολιτιστική και εκπαιδευτική αναβάθμιση του Σχολείου μας, αξιοποιώντας στο έπακρο το δυναμικό των μελών του Συλλόγου. Ξεκινήσαμε τη θητεία μας με στόχο ο ΙΚΤΙΝΟΣ να κινηθεί δυναμικά προς πάσα κατεύθυνση, ώστε το Σχολείο μας να αποτελέσει έναν μεγάλης εμβέλειας πολιτιστικό πυρήνα της πόλης μας, τιμώντας και συνεχίζοντας την παράδοση των 100 χρόνων αδιάλειπτης παρουσίας του στην εκπαίδευση και μόρφωση των παιδιών της Θεσσαλονίκης.

Από αυτό το Σχολείο, από αυτό το αναπόσπαστο στοιχείο της νεότερης ιστορίας της πόλης μας, έχουν αποφοιτήσει διαχρονικά μεγάλες μορφές της Τέχνης, της Επιστήμης, του Πολιτισμού και της εν γένει Κοινωνικής Ζωής και Προσφοράς προς την Πατρίδα μας. Αναφέρω ενδεικτικά, από τους χιλιάδες αποφοίτους μας, τα ονόματα των αειμνήστων Μανώλη Ανδρόνικου, Μιχάλη Καραγάτση, Γιώργου Βαφόπουλου, Τάκη Βαρβιτσιώτη, Απόστολου Βακαλόπουλου, Παναγιώτη Σπύρου και άλλων πρωτοπόρων διαμορφωτών της σύγχρονης Ελλάδας. Από τους εν ζωή και γεμάτους ενέργεια, αναφέρω ενδεικτικά τους Ντίνο Χριστιανόπουλο, Δημήτρη Παντερμαλή, Γιώργο Αναστασιάδη, Κώστα Βουτσά και πολλούς άλλους, ων ουκ έστιν αριθμός. Εκατοντάδες πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, πεφωτισμένοι άνθρωποι, επιστήμονες που προσέφεραν και προσφέρουν στην κοινωνία μας γνώση και πολιτισμό, χιλιάδες καταξιωμένοι πολίτες σε κάθε χώρο και παρόντες σε κάθε έκφανση της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής αυτού του τόπου, σ’ αυτό τον χώρο φοίτησαν, αποφοίτησαν και συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σύγχρονης Θεσσαλονίκης, της Ελλάδας και παντού στον κόσμο όλο.

100 χρόνια λοιπόν παρουσίας στην πόλη μας.

100 χρόνια ταυτισμένα με την ιστορία της Θεσσαλονίκης, με αυτό το σταυροδρόμι των πολιτισμών, με αυτή την όσμωση των φυλών, με αυτή την πολυπολιτισμική πόλη. 100 χρόνια λοιπόν, συνυφασμένα και παράλληλα με τις λύπες και τις χαρές της πόλης μας, με τους καημούς και τα κέφια της, με τους αναστεναγμούς και τα χαμόγελά της. 100 χρόνια με πληγές, με πυρκαγιές το 1917, με προσφυγιές το 1922, με Μάηδες το 1936, με πολέμους, με Κατοχή, με διαχρονικούς εκτοπισμούς, με Γεντί Κουλέ, με Λαμπράκηδες και Χαλκίδηδες, με χούντες, με κακουχίες, με σεισμούς. Όμως και 100 χρόνια με όμορφες στιγμές, με ευφορία, με Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, με Διεθνή Έκθεση, με Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, με Αρχαιολογικό και Βυζαντινό Μουσείο, με Μακεδονικό και Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, με Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, με Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, με Κρατική Ορχήστρα, με Φεστιβάλ Κινηματογράφου, με Γ’ Σώμα Στρατού, με συνεχή ανοικοδόμηση από τις καταστροφές, με ανάπτυξη, με πολιτισμό, με την ανακάλυψη της Βεργίνας και του Δίου, με τα ρεμπέτικα για την Θεσσαλονίκη μας μεγάλη φτωχομάνα του Τσιτσάνη, με τον φλοίσβο και την αύρα του Θερμαϊκού, με τον Ηρακλή, τον Άρη, τον ΠΑΟΚ και τον Απόλλωνα Καλαμαριάς.

Όλα αυτά πάντα με τον ανυπέρβλητο και επιβλητικό εικαστικό φόντο του Ολύμπιου βουνού των Θεών. Και πάντα κάτω από τη σκιά του συμβόλου της πόλης μας, του Λευκού Πύργου να μας δροσίζει.

Μαζί με την πόλη, το Σχολείο με τους μαθητές του. Βίοι παράλληλοι.

Γενιές που κάναν μάθημα στα υπόγεια της ΧΑΝΘ, γενιές που κάναν μάθημα στην Αγιά Σοφιά, γενιές που κάναν μάθημα στην παλιά Οικοκυρική, γενιές που ταλαιπωρήθηκαν, γενιές που εκτοπίστηκαν από τους Ναζί (99 μαθητές εβραϊκού θρησκεύματος εκτοπίστηκαν το 1943 και χάθηκαν), γενιές που πρωτοχάρηκαν το Σχολείο στο σημερινό κτίριο από το 1933, γενιές που δάνειζαν τις αίθουσές του και φιλοξενούσαν μεταγενέστερα σχολεία, ημερήσια και εσπερινά, αρρένων και θηλέων, γενιές μαθητών που μορφώθηκαν, που διακρίθηκαν, που πρόκοψαν. Γενιές με φθαρμένα αλλά καθαρά πουκάμισα και παντελόνια και βλέμματα, με κουρεμένα μαλλιά και με αστραφτερά χαμόγελα.

Άλλαζε η πόλη μας μορφή και ονόματα, άλλαζε και το Σχολείο μας. Το στίγμα του, από την οδό Σχολείων, στην οδό Ικτίνου. Από δρόμο σε πεζόδρομο. Από 6τάξιο 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων, σε 3τάξιο Γυμνάσιο και Λύκειο Αρρένων. Μετά από Αρρένων σε Μεικτό και σήμερα Γενικό Λύκειο. Από Β κεφαλαίο τονούμενο σε 2^ο αριθμητικό. Σημεία των καιρών γαρ.

Όλοι μας όμως μάθαμε γράμματα. Κάποιοι απόφοιτοι μεγαλούργησαν, οι άλλοι στελέχωσαν την πόλη και την χώρα, φτιάξανε τη ραχοκοκκαλιά της οικονομίας της, της διοίκησής της, της εκπαίδευσής της, της παιδείας της, του πολιτισμού της, της μουσικής και των τεχνών της. Πολλοί μετανάστευσαν σε νέες προσφυγιές, στην Αθήνα και στο εξωτερικό, μια που δεν τους χωρούσαν τα όρια της πόλης μας, όπου διέπρεψαν και διαπρέπουν ακόμη και συνεχώς.

Ο Γενικός μας Γραμματέας Γιώργος Μουμουζιάς, στο πόνημά του «100 χρόνια 2^ο», τους μέτρησε όλους τους απόφοιτους, έναν προς έναν. 9.083 άτομα επακριβώς, από το 1914 μέχρι το 2013. Μια ολόκληρη πόλη.

«Πλημμυρίζουν το χθες μαγεμένες σκιές, που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά, με κρατούνε θαρρώ σαν αλήθειες παλιές σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά», τραγουδούσε ο συγχωρεμένος Νίκος Παπάζογλου.

Και σήμερα, εμείς όλοι, γιορτάζουμε τα 100 χρόνια του Σχολείου μας. Τιμούμε τα χρόνια της μορφωτικής μας δομής, τιμούμε τα χρόνια της άνθισής μας ως ανθρώπων, τιμούμε τα χρόνια της τρυφεράδας μας. Τιμούμε τη μνήμη των τεθνεώτων αποφοιτησάντων και συμμαθητών μας, τιμούμε τους καθηγητές μας που μας μάθανε γράμματα, τιμούμε τις μνήμες τις παράξενες, τις μυστήριες, αλλά και όμορφες, των μαθητικών μας χρόνων, τιμούμε τα πρώτα μας σκιρτήματα της ζωής και των εφηβικών μας ερώτων. Εμείς οι παλαιότεροι τιμούμε τα Άνδρα μοι ένεπε Μούσαν πολύτροπον, τα Ρεγκίνα ρόζας άματ, τις Σταχτομαζώχτρες και τα Λευτεριά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί, την τρισήλιον θεότητα, τα τετράγωνα της υποτεινούσης, τα όπερ έδει δείξαι, τα υδρογόνα δύο οξυγόνα μας, τις αρχές του Αρχιμήδη, τους νόμους του Μέντελ και του Νεύτωνα, τα εν-δυό κάτω και το κάθισμα βαθύ με υπερέκταση χειρών. Τιμούμε τα 70 και 80 άτομα ανά Τμήμα, τα τρεις-τρεις στα ξύλινα θρανία των 2 ατόμων. Οι νεότεροι θα θυμούνται αργότερα άλλα πράγματα, άλλα μαθήματα, άλλες γνώσεις, άλλες ατμόσφαιρες, άλλα ήθη, άλλα έθιμα, άλλη γλώσσα, άλλα βιβλία, άλλες ορολογίες, άλλες ανέσεις. Η ζωή συνεχίζεται ως καμπύλη, με τα κυρτά και τα κοίλα της, τα πάνω της και τα κάτω της, τα άλτα και τα μπάσα της, τους Μεσαίωνες και τις Αναγεννήσεις της.

Τιμούμε παράλληλα τις φασαρίες μας, τις κοπάνες μας, τις ζαβολιές μας, τα χαστούκια μας, τις επιπλήξεις και τις αποβολές μας. Τιμούμε ακόμη την αυστηρότητα και τον αυταρχισμό κάποιων καθηγητών. Ο πανδαμάτωρ χρόνος όλα τα απαλύνει, όλα τα αμβλύνει, όλα τα επουλώνει. Τιμούμε την αξιολόγηση που κάναμε σιωπηλά, ο καθένας μας, στους καθηγητές μας, ως προς την ατομική προσφορά και συμπεριφορά του καθενός τους.

Τιμούμε τελικά εκείνη την απροσδιόριστη αίσθηση της όσμωσης της μάθησης με τις αντιφάσεις της σωματικής και ψυχικής μας ανάπτυξης ως εφήβων και ως πολιτών. Τιμούμε τελικά 6 χρόνια από τα νειάτα μας. Τιμούμε τις εφηβικές μας χαρμολύπες.

Τιμούμε όμως επίσης, με μεγάλο παράπονο έως και θυμό, τα 81 χρόνια μοναξιάς του κτιρίου μας, που κανείς αρμόδιος, είτε υπουργός (και αποφοίτησαν αρκετοί από αυτό), είτε δήμαρχος, είτε θεσμικός παράγων εν γένει, δεν αξιώθηκε, δεν καταδέχθηκε ή δεν ενέσκηψε στο να το διατηρήσει, να το αναδείξει και να το ξανακάνει κόσμημα, αυτό το πρότυπο και πρωτοποριακό για την εποχή του κτίριο του μεγάλου αρχιτέκτονα Νικολάου Μητσάκη, που εγκαινιάστηκε επί πρωθυπουργίας Ελευθερίου Βενιζέλου και υπουργού Παιδείας Γεωργίου Παπανδρέου, το οποίο δεσπόζει στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, αλλά μαραζώνει μέρα με την ημέρα από την αδυσώπητη φθορά του χρόνου. Ανοίκεια και άδικη συμπεριφορά απέναντι σε ένα διατηρητέο κτιριακό συγκρότημα-δοχείο ζωής και γνώσης, ακριβώς μέσα στην καρδιά της πόλης μας. Ας επαφεθούμε στη ρήση «Βουλεύου μεν βραδέως, επιτέλει δε ταχέως». Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία πάντως, κύριοι ταγοί της πόλης και της πολιτείας.

«Είναι κάτι στιγμές, τρυφερές και λεπτές, σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι, σε γυρνούν απαλά, σε μεθούν σιωπηρά, σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι», μελοποιεί ο τραγουδοποιός.

Τιμούμε τα πρώτα 100 χρόνια αυτού του Σχολείου, θέλοντας να δείξουμε και να αποδείξουμε στους παλιούς, ότι «Άμες δε γ’ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες», γιορτάζοντας αυτά τα γενέθλια με έναν τρόπο που να συνάδει όσο το δυνατόν περισσότερο στην πολυποίκιλη καρποφορία της γνώσης που λάβαμε, αξιοποιώντας τις ειδικότητες και τις δεξιότητες των κατά καιρούς αποφοίτων του Σχολείου μας και μόνον αυτών.

Τελικά, τιμούμε τις μνήμες μας, που είναι οι μανάδες της σοφίας κατά Αισχύλο, οι σωτηρίες των αισθήσεών μας κατά Πλάτωνα, οι βίγλες οι αψηλές στα φρένα μας κατά Καζαντζάκη. Τιμούμε τις μνήμες μας, δηλαδή την ιδιωτική ιστορία και λογοτεχνία του καθενός από εμάς.

Τελειώνοντας:

Σήμερα τιμούμε εδώ στην όμορφη αυτή αίθουσα τα 100^α γενέθλια του Σχολείου μας. Είναι η κατάληξη μιάς ετήσιας πορείας, κατά τη διάρκεια της οποίας οργανώσαμε μία σειρά από μεγάλες εκδηλώσεις (κοντσέρτα, συναυλίες, διαλέξεις, απότιση φόρου τιμής σε διάσημους αποφοίτους, αθλητικές εκδηλώσεις κλπ.), καλύπτοντας όλες τις πτυχές της πολιτιστικής, κοινωνικής και αθλητικής ζωής, όπως μάθαμε και μας έμαθαν οι Δάσκαλοί μας και οι γονείς μας.

Συστήνουνε στα νέα παιδιά που φοιτούν σήμερα και θα φοιτήσουν στο μέλλον στο Σχολείο μας, μπαίνοντας κάθε φορά μέσα στο κτίριο, να σηκώνουν το κεφάλι τους επάνω αριστερά ψηλά στον τοίχο και να βλέπουν την Θουκυδίδεια ρήση: «Ου το πένεσθαι ομολογείν αισχρόν, αλλά το μη φεύγειν έργω αίσχιον». Εάν την ενστερνισθούν, θα τα βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και καλύτεροι πολίτες. Τα ευχόμαστε καλή πρόοδο και να χαράξουν ανεξίτηλα στις μνήμες τους τα χρόνια της σχολικής τους ζωής. Μικρογραφία της ζωής τους είναι, αλλά σίγουρα πιο τρυφερή από την μετέπειτα.

Εκλεκτοί προσκεκλημένοι μας, κυρίες και κύριοι

Σας ευχαριστούμε θερμά που μας τιμήσατε με την παρουσία σας σήμερα εδώ, στα γενέθλια του Σχολείου μας. Σας ευχόμαστε ολόψυχα, υγεία και ευτυχία, προσωπική και οικογενειακή.

Ευχηθείτε κι εσείς με την σειρά σας το Σχολείο μας να τα χιλιάσει, σε μία μαθησιακή ατμόσφαιρα γεμάτη από τη θαλπωρή της γνώσης μεν, αλλά σε καλύτερο κτιριακό περιβάλλον δε.

Χρόνια μας και Χρόνια σας και Χρόνια του Σχολείου μας, πολλά και καλά.

Σας ευχαριστώ θερμά

Θαλής ο Μειλίχιος. Στη μνήμη του ευπατρίδη Θαλή Αργυρόπουλου, Ομότιμου Καθηγητού Α.Π.Θ.

Θαλής ο Μειλίχιος

Στη μνήμη του ευπατρίδη Θαλή Αργυρόπουλου

Του Γιώργου Ι. Συνεφάκη, Αρχιτέκτονα-Πολεοδόμου

Φύλαγέ μου, Θεέ μου, τουλάχιστον όσα έχουν πεθάνει.

Κική Δημουλά, Ποιήτρια, Ακαδημαϊκός

Οι άνθρωποι είναι οι μνήμες τους. Είναι η προσωπική λογοτεχνία του καθενός μας. Η μνήμη όμως, όπου και να την αγγίξεις πονεί, λέει ο Γιώργος Σεφέρης

Το κείμενο αυτό, αφιερωμένο στη μνήμη του Θαλή Αργυρόπουλου, δεν περιλαμβάνει άμεσες αναφορές στο επιστημονικό του έργο. Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα το κάνουν άλλοι καλοί και αξιότεροι συνάδελφοι, οι οποίοι διετέλεσαν και αυτοί συνεργάτες του στις πολυσχιδείς επιστημονικές και διοικητικές του δραστηριότητες και οι οποίοι είχαν στενότερες επιστημονικές, ερευνητικές και επαγγελματικές σχέσεις και επαφές μαζί του στους εν λόγω τομείς.

Η παρέμβασή μου θα εστιάσει στον άνθρωπο Θαλή Αργυρόπουλο και στην εν γένει κοινωνική του παρουσία και συμπεριφορά, όπως τον γνώρισα διαχρονικά στις διδακτικές και ακαδημαϊκές μας συνεργασίες, από το 1981 έως και την ημέρα αφυπηρέτησής του από το ΑΠΘ. Στην ευγένεια που εξέπεμπε κάθε του κίνηση, στον ευφυή χειρισμό του λόγου, στην άνεση και στην αποτελεσματικότητα της κάθε του ενέργειας, αλλά κυρίως στο ανυπέρβλητο και τρυφερό του χιούμορ.

Γνώρισα τον Θαλή Αργυρόπουλο το 1979-80, σε μία εκδήλωση διαπανεπιστημιακής συνεργασίας μεταξύ της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Α.Π.Θ. και της Αρχιτεκτονικής Σχολής της Βενετίας, όπου είχα κληθεί από συναδέλφους του Θαλή να δώσω ένα χέρι στα οργανωτικά θέματα. Μου έκανε εξ αρχής εντύπωση η ευγένεια που εξέπεμπε κάθε του κίνηση και ο μειλίχιος χαρακτήρας του, αλλά κυρίως το καυστικό του χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός και η λεπτότατη ειρωνεία του, πάντοτε όμως μέσα σε ένα πλαίσιο αυστηρής ευπρέπειας.

Ένα χρόνο μετά, το καλοκαίρι του 1981, συνεργάτης πλέον του Εργαστηρίου Πολεοδομίας της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, συμμετείχαμε από κοινού σε ένα συνέδριο στο Βόλο για την συντήρηση και αναβίωση παραδοσιακών κτιρίων και συνόλων. Μαζί μας ήταν πολλοί φοιτητές μας. Μου είναι αδύνατον να ξεχάσω την πεζοπορία μας, από την Βυζίτσα έως τις Πινακάτες του Πηλίου. Δυόμισι περίπου χιλιόμετρα επικλινέστατης διαδρομής, κατηφόρας και ανηφόρας, δεδομένου ότι με το αυτοκίνητο έπρεπε κάποιος να κατέβει από τη Βυζίτσα στον παραλιακό άξονα και να ξανανέβει στις Πινακάτες, διανύοντας 32 χλμ. Μία πεζοπορία γεμάτη από μεστή ανταλλαγή απόψεων, φωτισμένες σκέψεις, ιδέες και απόψεις, διανθισμένες με το καταλυτικό του χιούμορ. Και όλα αυτά, περιστοιχιζόμενοι από καλλίγραμμες φοιτήτριες και ζωηρούς φοιτητές. Η κατάληξη της πορείας στις Πινακάτες, στην υπέροχη πλατεία της, με ένα τσιπουράκι και το μελιτζανάκι τουρσί για μεζέ, όπου εκεί ουσιαστικά ο Θαλής κελάηδησε την άποψή του περί συντήρησης και αποκατάστασης συνόλων και έκανε με γλαφυρότατο τρόπο τη σύνοψη των πορισμάτων του συνεδρίου, είναι ακόμη ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου.

Θυμάμαι που μεταξύ των άλλων, είχα αναφέρει την άποψη του Ελύτη περί Αναγέννησης, ότι:

«Οι Ευρωπαίοι αντλήσανε από τις ελληνικές αξίες για φτάσουν στην Αναγέννηση. Αλλά η Αναγέννηση η δική τους είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς, εάν δε μας σταματούσε η τουρκοκρατία. Το βλέπουμε αυτό στη ταπεινή κλίμακα, τη μόνη άλλωστε όπου μπορούσαμε ακόμη να εκδηλωνόμαστε. Από την άποψη, ότι μία εσωτερική αυλή νησιώτικου σπιτιού, ή ένας περίβολος μοναστηριού είναι σαν αντίληψη, πολύ πιο κοντά στο πνεύμα που έκανε τους Παρθενώνες και τις Θεομήτορες, παρά όλες οι κολώνες και οι μετώπες των ευρωπαϊκών ανακτόρων». Θυμάμαι επίσης ότι τόλμησα να προσθέσω κι εγώ στη ρήση του Ποιητή ασεβώς, ότι «Και μία αυλή ενός λαϊκού σπιτιού ή μία πλατανοσκιασμένη πλατεία ενός βλαχοχωρίου, εντάσσεται σε αυτή την θεώρηση του Ελύτη». Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα που μου έριξε ο Θαλής. Είχα την αίσθηση ότι είχε βουρκώσει.

Ο Θαλής Αργυρόπουλος ήταν από τους πλέον ακέραιους, έντιμους, τρυφερούς και οξύνοες ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Την απίστευτη καθαρότητα του χαρακτήρα του και την αίσθηση της δεοντολογίας που καθόριζε την εν γένει συμπεριφορά του, την είχαν διαπιστώσει όλοι όσοι τον συναναστρέφονταν. Θυμάμαι και θα αναφέρω δύο χαρακτηριστικά περιστατικά κατά τη διάρκεια της κοινής μας ακαδημαϊκής ζωής, που νομίζω ότι τα λένε όλα:

-Κατά την περίοδο 1983-84, τότε που επιτρέπονταν οι μετεγγραφές φοιτητών από το εξωτερικό για λόγους υγείας, ο τότε πρόεδρος του Τμήματος ανέθεσε σε μία 3μελή επιτροπή με πρόεδρο τον Θαλή και μέλη εμένα και έναν άλλο συνάδελφο, την εξέταση των αιτήσεων (εάν θυμάμαι καλά 48 τον αριθμό). Ο Θαλής μας ανέθεσε την αρχική επεξεργασία και την αντίστοιχη κατάταξη μέσω μοριοδότησης, με βάση τα πιστοποιητικά ασθενείας που είχαν προσκομίσει οι ενδιαφερόμενοι. Μετά από ενδελεχή έλεγχο, πήγαμε στον Θαλή με τον συνάδελφο και του είπαμε ότι αδυνατούμε να μοριοδοτήσουμε, παρά τις σφραγίδες, βούλες και φαρδιές-πλατειές υπογραφές των μεγαλογιατρών, διότι ο πλέον υγιής φοιτητής (19 και 20 ετών) από τους αιτούντες μετεγγραφή, είχε τουλάχιστον σκλήρυνση κατά πλάκας ή μελάνωμα. Ο Θαλής μας είπε να μην ανησυχούμε. Στην Γ.Σ. του Τμήματος, όταν ήρθε προς συζήτηση το θέμα και ζητήθηκε η εισήγηση της επιτροπής, σηκώθηκε ο Θαλής και έδωσε την απίστευτη απάντηση: «Κύριε Πρόεδρε, η επιτροπή εισηγείται την απόρριψη όλων των αιτήσεων, διότι η περίθαλψη στο εξωτερικό είναι πολύ καλύτερη από την Ελλάδα και εκεί τα παιδιά μας θα έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες ταχύτερης ίασης». Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία να αντιληφθεί κανείς τις αντιδράσεις του σώματος.
-Ένα άλλο σημαδιακό περιστατικό, περί το 1984-84 θαρρώ, ήταν όταν πήγαν στο γραφείο του Θαλή οι γονείς μιάς φοιτήτριας (στρατηγός ο μπαμπάς), όπου η μαινόμενη σύζυγος ζήτησε να δει και να ζητήσει εξηγήσεις από τις «μέγαιρες», όπως τις απεκάλεσε, που τόλμησαν να κόψουν την κορούλα της. Ο Θαλής, ψυχραιμότατος, με εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελό του, σήκωσε το τηλέφωνο και μέσω της γραμματέως, κάλεσε στο γραφείο του (αυτολεξεί) τις δύο μέγαιρες, μαζί με το γραπτό της φοιτήτριας. Οι δύο εξαίρετες συνάδελφοι, πήγαν έκπληκτες με το γραπτό, γεμάτο κοκκινιές, το οποίο είχαν βαθμολογήσει με 3 ή 3,5 αν θυμάμαι καλά. Ο Θαλής, αφού τις σύστησε στην μαινόμενη μαμά «Κυρία μου, ιδού οι μέγαιρες που ζητήσατε να δείτε», κοίταξε το γραπτό, το έδειξε στη μαμά και απευθυνόμενος στις δύο αγαπημένες του συναδέλφους με εκείνο το σαρδόνιο για τέτοιες περιστάσεις χαμόγελό του, τις είπε: «Παρακαλώ πολύ να είστε πιο φειδωλές στην βαθμολογία σας. Το γραπτό έπρεπε να βαθμολογηθεί με 2». Ο μέχρι τότε τελείως άφωνος και άκρως συνεσταλμένος μπαμπάς, ίσως έκανε για πρώτη φορά την επανάστασή του. Αφού ζήτησε ταπεινά συγγνώμη από όλους, ξεκίνησε έναν υπέροχο δημόσιο ενδοοικογενειακό καυγά, χρησιμοποιώντας ένα εξειδικευμένο στρατιωτικό γλωσσικό ιδίωμα, προς τέρψη όλων.

Ο Θαλής ήταν ένας καθηγητής εκείνης της εποχής, που εξέπεμπε οικειότητα και αυστηρή τρυφεράδα, πράγματα καθόλου αυτονόητα τότε, όπου συνήθως το μοντέλο συμπεριφοράς των τακτικών και πρωτοβάθμιων καθηγητών ήταν η αφ’ υψηλού θεώρηση των πραγμάτων. Ήθελε όλοι οι συνεργάτες του να τον προσφωνούν με το μικρό του όνομα, σε εποχές όπου οι τύποι απαιτούσαν προσφωνήσεις με τίτλο και επώνυμο. Κέρδιζε την εκτίμηση και χάριζε απλόχερα τη φιλία του, χωρίς μεμψιμοιρίες, σε όσους κατά την κρίση του το άξιζαν. Δεν διαψεύστηκε ποτέ για τις επιλογές προσώπων και δεν ακούστηκαν ποτέ, ούτε παρασκηνιακά, ούτε επί σκηνής, απαξιωτικά λόγια γι’ αυτόν. Τις αναπόφευκτες ακαδημαϊκές διενέξεις μεταξύ συναδέλφων -κοινός τόπος σε κάθε ΑΕΙ-, πάντα τις αντιμετώπιζε κατά περίπτωση, κινούμενος πάντοτε μέσα στα όρια μίας κλίμακας μεταξύ χιούμορ, απαλής ειρωνείας, έως και καυστικού σαρκασμού.

Ο Θαλής είχε μία εξαιρετική αίσθηση του χώρου. με την ευρεία έννοια του όρου. Τον γεωφυσικό χώρο τον διαφέντευε με επιστημονική μαεστρία. Τον ακαδημαϊκό χώρο τον χειριζόταν με ένα δικό του σύστημα, ένα μείγμα επάρκειας, αξιοκρατίας, καθαρότητας απόψεων και λεπτού χιούμορ. Στον κοινωνικό χώρο και στις ανθρώπινες σχέσεις, κατέθετε όλη την καλοπροαίρετη και τρυφερή διάθεσή του για τη ζωή. Ο Θαλής εξέπεμπε σε κάθε έκφανση της ακαδημαϊκής και κοινωνικής του ζωής, μια αρχοντιά άλλων εποχών. Ήταν ένας ρέκτης της επιστήμης, ένας ευπατρίδης, που ομόρφαινε με τον λόγο του την καθημερινότητα, χρωματίζοντας ακόμη και τις μουντές στιγμές της.

Ο Θαλής ήταν ένας εφαρμοσμένος επιστήμων-άνθρωπος, ένας πολέμιος της αγόγγυστης παραδοχής των πραγμάτων, ένας αμείλικτος διώκτης των ιδεοληπτικών φαντασμάτων και νεοπλασιών του παρελθόντος και ένας πομπός-δέκτης ενός παρόντος και μέλλοντος, όπου η δημοκρατία της γνώσης και η διάχυσή της σε όλους, θα αποτελούν τα κεντρικά εργαλεία και τα αντισώματα για την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που διαφαίνονταν ήδη από τότε στον ορίζοντα.

Ο Θαλής δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι είναι παντογνώστης. Έστηνε ευήκοον ους σε κάθε άποψη, την αξιολογούσε και ή την απέρριπτε ή την δεχόταν, ποτέ όμως άκριτα. Χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Δεν κοίταζε την ιστορία μέσα από τις γρίλιες, αλλά με τα παράθυρα διάπλατα. Ήταν λάτρης της χρυσής τομής των πραγμάτων και πάντα έβρισκε με αρχοντικό τρόπο λύσεις. Δεν ισχυρίστηκε ποτέ, χρησιμοποιώντας το ακαδημαϊκό του κύρος, ότι είναι «αντικειμενικός». Γνώριζε καλά ότι η αντικειμενικότητα κάθε ανθρώπου είναι η ευπρέπεια της υποκειμενικότητάς του. Και ο Θαλής Αργυρόπουλος, ο Θαλής ο Ευπατρίδης, ο Θαλής ο Μειλίχιος, ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος υπερθετικά ευπρεπής.

Ας είναι καλά εκεί που είναι. Έσπειρε σπόρους που έπιασαν ρίζες και έβγαλαν καρπούς.

Λοιπόν, Φύλαγέ μου Θεέ μου, τουλάχιστον όσα έχουν πεθάνει, που λέει η Κική Δημουλά, αλλά Φύλαγέ μου Θεέ μου και αυτά που δεν θα πεθάνουν ποτέ.

Γ.Σ.

Γιώργος Συνεφάκης Πρόεδρος του ΙΚΤΙΝΟΣ (Συλλόγου αποφοίτων 2ου Γυμνασίου-Λυκείου Θεσσαλονίκης) Για τον Κώστα Βουτσά

Γιώργος Συνεφάκης

Πρόεδρος του ΙΚΤΙΝΟΣ (Συλλόγου αποφοίτων 2^ου Γυμνασίου-Λυκείου Θεσσαλονίκης)

Για τον Κώστα Βουτσά

Νοιώθει κανείς αμηχανία να πει μόνο δυό λόγια για ένα ιερό τέρας της σκηνής και του πλατώ, όπως είναι ο Κώστας Βουτσάς. Και πώς να κλείσεις μέσα σε δυό λόγια 60 και πλέον χρόνια μάχιμου θεάτρου και κινηματογράφου;

Θα προσπαθήσω να είμαι πολύ συνοπτικός πάντως στον χαιρετισμό μου.

Ο Κώστας Βουτσάς, εκτός από το μεγαλύτερο προσόν του, που είναι να είναι απόφοιτος του Σχολείου μας, είναι και ένας ηθοποιός φτιαγμένος από γνήσια λαϊκή στόφα, διέπεται από μία αμεσότητα λόγου, από μία εκφραστική ευφράδεια αλλά όχι φλυαρία, από μία πληθωρική κινητικότητα, από μία μεγάλη ερμηνευτική ευχέρεια, από μία εφευρετική παραστατικότητα.

Ο Κώστας Βουτσάς δεν ήταν ποτέ το πρότυπο του σταρ του ερωτικού πάθους της εποχής του. Κατά βάση τους σατύριζε και τους ειρωνεύονταν αυτούς τους ήρωες ως καρικατούρα τους. Ο Κώστας Βουτσάς ανήκει στους αντιήρωες, όπου προέχει η αφέλεια, η αθωότητα, το αίσθημα της οικειότητας, της κοινωνικής θαλπωρής. Οι ρόλοι του είναι κατά κόρον εκείνοι του θύματος και του αποδιοπομπαίου τράγου. Δημιουργεί μία γλαφυρή σύγχυση πάντα, μεταξύ της αστειότητας και της τραγικότητας, μεταξύ του τρυφερού αυτοσαρκασμού και του υποκριτικού ηθικοπλαστικού λόγου.

Ο Κώστας Βουτσάς ερμήνευσε πικάντικα και φαιδρά πρόσωπα, αλλά πάντα διατήρησε ένα μέτρο στη χάραξη της ανθρώπινης συμπεριφοράς, με περιορισμένες εκρήξεις σπασμωδικότητας και με μία τρυφερότητα λαϊκή που συνεπαίρνει και συγκινεί. Ο Κώστας Βουτσάς δημιούργησε με το ένστικτό του και προσέφερε μία διαχρονική κοινωνική ευθυμία, απέναντι σε ένα διαχρονικό κοινό, με γούστα και κριτήρια που μεταβάλλονταν διαρκώς κατά τη διάρκεια της υπερεξηκονταετούς θητείας του στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, αφού μεταβάλλονταν και οι γενεές των θεατών και θαυμαστών του.

Ο Κώστας Βουτσάς όμως, είναι μία πολυσχιδής προσωπικότητα. Δεν είναι μόνον ο κωμικός Βουτσάς. Ο άνθρωπος για του οποίου το υποκριτικό στίγμα γράφτηκαν ειδικοί ρόλοι από σεναριογράφους της μεταπολεμικής φαρσοκωμωδίας, υπήρξε ικανότατος και σε άλλου ύφους παραστάσεις, όπου υποδύθηκε με μεγάλη επιτυχία και ρόλους εγκεφαλικούς. Δεν είναι τυχαίο το 1^ο βραβείο του φεστιβάλ κινηματογράφου το 1984 για την ταινία του Βασίλη Βαφέα «Ο έρωτας του Οδυσσέα», ή οι «Θεσμοφοριάζουσες» το 1985 στο Ηρώδειο, ή η τηλεταινία Κρουαζιέρα στον Παράδεισο» του Παύλου Τάσιου το 1986. Υπηρέτησε ως λαοφιλής πρωτοκλασάτος κωμικός, τον Αριστοφάνη, τον Μολιέρο και όχι μόνον. Τα λόγια του Βασίλη Βαφέα για τον Βουτσά, νομίζω τα λένε όλα: «Ο λόγος του Βουτσά είναι το κορμί του και το κλειδί στην ερμηνεία του είναι η κίνησή του».

Ο Κώστας Βουτσάς χάρισε άφθονο γέλιο στον κόσμο, σε εποχές που όχι μόνο το γέλιο, αλλά ούτε ακόμη και το χαμόγελο δεν περίσσευε. Και ο κόσμος του έδωσε ως αντίδωρο, το πηγαίο του χειροκρότημα και την αγάπη του.

Τελικά όμως κύριε Κώστα Βουτσά, καταφέρατε κάτι πολύ δύσκολο. Καταφέρατε να μην σας αγαπάμε επειδή μας κάνετε να γελάμε, ούτε μας κάνετε να γελάμε, επειδή σας αγαπάμε. Μας κάνετε να νοιώθουμε ότι είστε ένας δικός μας άνθρωπος, ένα πολύ οικείο μας πρόσωπο, ένας δικός μας αγαπητός συγγενής.

Καταφέρατε να μας κάνετε καί να σας αγαπάμε καί να γελάμε.

Κι αυτό είναι νομίζω μια μεγάλη καταξίωση σε μια εποχή, όπου όλα είναι εφήμερα και αναλώσιμα. Εκεί όπου η μνήμη δεν περισσεύει για κανέναν, εσείς έχετε αποτυπωθεί ανεξίτηλα στη μνήμη του κόσμου, έχετε περάσει πλέον στη σφαίρα του κλασσικού, εκεί όπου κανείς δεν σας ξεχνάει και κανείς δεν θα σας ξεχάσει ποτέ.

Λόγος στην κοπή πίτας 2014 του ΙΚΤΙΝΟΥ

Γιώργος Συνεφάκης, Πρόεδρος του ‘ΙΚΤΙΝΟΣ’

Λόγος στην κοπή πίτας 2014 του ΙΚΤΙΝΟΥ - Θεσσαλονίκη, 26 Ιανουαρίου 2014

Αγαπητές και αγαπητοί συναπόφοιτοι, αγαπητές και αγαπητοί γονείς και παιδιά, αξιότιμοι καθηγητές, φίλες και φίλοι του 2^ου Γυμνασίου-Λυκείου Θεσσαλονίκης ‘ΙΚΤΙΝΟΣ’, κυρίες και κύριοι.

Καλωσήρθατε στην εκδήλωση για την 2^η κοπή της πίτας των Αποφοίτων του Σχολείου μας.

Η μοίρα η καλή, μας όρισε εμάς του Δ.Σ. του ΙΚΤΙΝΟΥ και εμένα προσωπικά, να τον διοικούμε, από τον Οκτώβριο του 2012 που τον δημιουργήσαμε, έως τον Οκτώβριο του 2015. Εμείς λοιπόν είμαστε οι τυχεροί που θα επιληφθούμε του εορτασμού των 100 χρόνων από την ίδρυση του Σχολείου μας το 1914, διότι το Σχολείο μας ιδρύθηκε 2 χρόνια μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ως η πρώτη σχολική και ουσιαστικά εθνική εκπαιδευτική μονάδα της πόλης μας.

Ξεκινήσαμε τη θητεία μας με στόχο ο ΙΚΤΙΝΟΣ να συμβάλλει ενεργά και με όλες του τις δυνάμεις στη μορφωτική, πολιτιστική και εκπαιδευτική αναβάθμιση του Σχολείου μας, αξιοποιώντας στο έπακρο το δυναμικό των μελών του Συλλόγου. Ξεκινήσαμε τη θητεία μας με στόχο ο ΙΚΤΙΝΟΣ να κινηθεί δυναμικά προς πάσα κατεύθυνση, ώστε το Σχολείο μας να αποτελέσει έναν μεγάλης εμβέλειας πολιτιστικό πυρήνα της πόλης μας, τιμώντας και συνεχίζοντας την παράδοση των 100 χρόνων αδιάλειπτης παρουσίας του στην εκπαίδευση και μόρφωση των παιδιών της Θεσσαλονίκης.

Από αυτό το Σχολείο, από αυτό το αναπόσπαστο στοιχείο της νεότερης ιστορίας της πόλης μας, έχουν αποφοιτήσει διαχρονικά μεγάλες μορφές της Τέχνης, της Επιστήμης, του Πολιτισμού και της εν γένει Κοινωνικής Ζωής και Προσφοράς προς την Πατρίδα μας. Αναφέρω ενδεικτικά, από τους χιλιάδες αποφοίτους μας, τα ονόματα των αείμνηστων Μανώλη Ανδρόνικου, Μ. Καραγάτση, Γιώργου Βαφόπουλου, Τάκη Βαρβιτσιώτη, Απόστολου Βακαλόπουλου, Παναγιώτη Σπύρου και άλλων πρωτοπόρων διαμορφωτών της σύγχρονης Ελλάδας. Από τους εν ζωή και γεμάτους ενέργεια, ενδεικτικά τους Ντίνο Χριστιανόπουλο, Δημήτρη Παντερμαλή, Γιώργο Αναστασιάδη, Κώστα Βουτσά και πολλούς άλλους, ων ουκ έστιν αριθμός. Εκατοντάδες πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, πεφωτισμένοι άνθρωποι, επιστήμονες που προσέφεραν και προσφέρουν στην κοινωνία γνώση και πολιτισμό, χιλιάδες καταξιωμένοι πολίτες σε κάθε χώρο και έκφανση της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής αυτού του τόπου, σ’ αυτό τον χώρο φοίτησαν, αποφοίτησαν και συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σύγχρονης Θεσσαλονίκης, της Ελλάδας και παντού στον κόσμο όλο.

100 χρόνια λοιπόν παρουσίας στην πόλη μας. 100 χρόνια ταυτισμένα με την ιστορία της Θεσσαλονίκης, με αυτό το σταυροδρόμι των πολιτισμών, με αυτή την όσμωση των φυλών, με αυτή την πολυπολιτισμική πόλη. 100 χρόνια συνυφασμένα με τις λύπες και τις χαρές της πόλης μας, με τους καημούς και τα κέφια της, με τους αναστεναγμούς και τα χαμόγελά της. 100 χρόνια με πληγές, με πυρκαγιές, με προσφυγιές, με Μάηδες, με πολέμους, με Κατοχή, με εκτοπισμούς, με Γεντί Κουλέ, με Λαμπράκηδες, με χούντες, με κακουχίες, με σεισμούς. Όμως και 100 χρόνια με όμορφες στιγμές, με ευφορία, με Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, με Διεθνή Έκθεση, με ανοικοδόμηση, με Κρατικό Θέατρο, με ανάπτυξη, με πολιτισμό, με ανακάλυψη της Βεργίνας, με τα ρεμπέτικα του Τσιτσάνη, με τον φλοίσβο του Θερμαϊκού, με φόντο το βουνό των Θεών, τον Όλυμπο. Και πάντα κάτω από τη σκιά του Λευκού Πύργου να μας δροσίζει.

Μαζί με την πόλη και το Σχολείο με τους μαθητές του. Γενιές που κάναν μάθημα στα υπόγεια της ΧΑΝΘ, γενιές που κάναν μάθημα στην Αγιά Σοφιά, γενιές που κάναν μάθημα στην Οικοκυρική, γενιές που ταλαιπωρήθηκαν, γενιές που πρωτοχάρηκαν το Σχολείο το σημερινό από το 1933 και δάνειζαν τις αίθουσές του και σε μεταγενέστερα σχολεία, γενιές μαθητών που μορφώθηκαν, που διακρίθηκαν, που πρόκοψαν. Όλοι μάθαν γράμματα. Κάποιοι μεγαλούργησαν, οι άλλοι στελέχωσαν την πόλη και την χώρα, φτιάξανε τη ραχοκοκκαλιά της οικονομίας της, της διοίκησής της, της εκπαίδευσής της, της παιδείας της, του πολιτισμού της, της μουσικής και των τεχνών της.

Ο Γιώργος Μουμουζιάς τους μέτρησε όλους τους απόφοιτους, έναν προς έναν. 9.083 άτομα επακριβώς. Μια μικρή πόλη.

Και σήμερα, εμείς όλοι, γιορτάζουμε τα 100 χρόνια του Σχολείου μας και τιμούμε τη μνήμη των τεθνεώτων αποφοιτησάντων και τις μνήμες τις όμορφες των μαθητικών μας χρόνων, ημών των ζωντανών συναποφοίτων. Τιμούμε με παράπονο τα 80 χρόνια μοναξιάς του κτιρίου μας που κανείς αρμόδιος, είτε υπουργός, είτε θεσμικός παράγων εν γένει, δεν αξιώθηκε, δεν καταδέχθηκε ή δεν ενέσκηψε στο να το διατηρήσει, να το αναδείξει και να το ξανακάνει κόσμημα, αυτό το πρότυπο και πρωτοποριακό για την εποχή του κτίριο του Νικολάου Μητσάκη, που δεσπόζει στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, αλλά φθίνει μέρα με την ημέρα.

Τιμούμε αυτά τα 100 χρόνια αυτού του Σχολείου, θέλοντας να δείξουμε και να αποδείξουμε στους παλιούς ότι «Άμες δε γ’ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες», θέλοντας να γιορτάσουμε αυτά τα γενέθλια με έναν τρόπο που να συνάδει όσο το δυνατόν περισσότερο στην πολυποίκιλη καρποφορία της γνώσης που λάβαμε, αξιοποιώντας τις ειδικότητες και τις δεξιότητες των κατά καιρούς αποφοίτων του Σχολείου μας και μόνον αυτών.

Τιμούμε αυτά τα 100^α γενέθλια του Σχολείου μας, έχοντας προγραμματίσει μία σειρά από μεγάλες εκδηλώσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους (κοντσέρτα, συναυλίες, διαλέξεις, απότιση φόρου τιμής σε διάσημους αποφοίτους, συνέδριο, αθλητικές εκδηλώσεις κλπ.), τις οποίες και βλέπετε αναλυτικά στο φυλλάδιο του προγράμματος, εκδηλώσεις αντάξιες των κατά καιρούς αποφοίτων του.

Τελικά, τιμούμε τις μνήμες μας, που είναι οι μανάδες της σοφίας κατά τον Αισχύλο, οι σωτηρίες των αισθήσεών μας κατά τον Πλάτωνα, οι βίγλες τις αψηλές στα φρένα μας κατά τον Νίκο Καζαντζάκη. Τιμούμε τις μνήμες μας, δηλαδή την ιδιωτική λογοτεχνία του καθενός από εμάς.

Τιμούμε τα χρόνια της μορφωτικής μας δομής, τιμούμε τα χρόνια της άνθισής μας ως ανθρώπων, τιμούμε τα χρόνια της τρυφεράδας μας τελικά. Της εφηβικής και της ανθρώπινης.

Αγαπητές και αγαπητοί συναπόφοιτοι, αγαπητές και αγαπητοί γονείς και παιδιά, αξιότιμοι καθηγητές, φίλες και φίλοι του 2^ου Γυμνασίου-Λυκείου Θεσσαλονίκης ‘ΙΚΤΙΝΟΣ’, κυρίες και κύριοι.

Σας ευχόμαστε ολόψυχα Καλή Χρονιά, με υγεία και ευτυχία, προσωπική και οικογενειακή και σας ευχαριστούμε θερμά που μας τιμήσατε με την παρουσία σας σήμερα εδώ, στην κοπή της πίτας μας.

Χρόνια Πολλά του πολλά του Σχολειού μας και να τα χιλιάσει.

Χρόνια Πολλά από καρδιάς σε όλους μας και πάντα με υγεία.

Σας ευχαριστούμε θερμά