Σπονδή στον τάφο του αδελφικού μου φίλου Δημήτρη Τζάλλα

Σπονδή στον τάφο του αδελφικού μου φίλου Δημήτρη Τζάλλα

Βάσκανος η μοίρα που έβαλε εμένα, τον συμμαθητή, τον φίλο, τον αδελφό, τον απουσιολόγο, να απευθύνω τα τελευταία λόγια για τον αγαπημένο μας Δημήτρη, που μας έφυγε τόσο νωρίς και τόσο βίαια και άδικα.

«Ποία τοῦ βίου τρυφή, διαμένει λύπης ἀμέτοχος; ποία δόξα ἕστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος; πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα, μιᾷ ῥοπῇ, καὶ ταῦτα πάντα, θάνατος διαδέχεται», λέει ο ψαλμός της εξοδίου ακολουθίας.

Ο τεθνεώς δεδικαίωται, λέει ο κλήρος για τους δικούς του θεολογικούς λόγους. Εμείς, ο απλός λαός, λέμε για τους δικούς μας ανθρώπους «αιωνία του η μνήμη».

Ο Δημήτρης μας δικαιώθηκε όμως εν ζωή. Δεν περίμενε να δικαιωθεί μετά θάνατον. Και δικαιώθηκε, όχι μόνο στην αγαπημένη του σύζυγο Έφη, στις λατρεμένες του κόρες Φιλαρέτη και Ράνια και στις οικογένειές τους, όχι μόνον στην αδελφή του Ιωάννα και στην οικογένειά της, όχι μόνον σε όλους τους συγγενείς του, στους φίλους του, στους συμμαθητές του, αλλά και σε όλον τον επιστημονικό χώρο και την κοινωνία της πόλης μας και της χώρας. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να δικαιωθεί στα εγγονάκια του, που το ένα είναι μηνών και το άλλο θα έρθει στην ζωή σε λίγους μήνες. Θα μάθουν όμως για τον παππού τους και την αξία του, όταν μεγαλώσουν.

Δημήτρης Τζάλλας, άξιος υιός του Γεωργίου και της Φιλαρέτης Τζάλλα.

Δημήτρης Τζάλλας. Μια ζωή ευθεία, μια ζωή χωρίς παρεκκλίσεις. Σκόρπισε απλόχερα την καλοσύνη του σε όλους μας, διέχυσε και εφάρμοσε ως παιδίατρος τις γνώσεις του σε ένα μεγάλο πλήθος νεοσσών και γονέων, πρόσφερε υγεία στα βρέφη και στις προεφηβικές ηλικίες, αγκάλιασε αφιλοκερδώς τους ανήμπορους πάσχοντες και τις οικογένειές τους, άφησε το θετικό του αποτύπωμά στην κοινωνία μας, διδάσκοντας γνώση και ήθος.

Ο Δημήτρης μας, ο Δημήτρης μας ο πράος, ο Δημήτρης μας ο κιμπάρης, ο Δημήτρης μας ο προσηνής, ο Δημήτρης μας ο σεμνός, ο Δημήτρης μας το πειραχτήρι, ο Δημήτρης μας ο καλλίφωνος, ο Δημήτρης μας ο ευγενής, ο Δημήτρης μας ο καθαρός, ο Δημήτρης μας ο τρυφερά αθυρόστομος, ο Δημήτρης του χαμόγελου, ο Δημήτρης μας ο λεβέντης, ο Δημήτρης μας ο συμμαθητής, ο Δημήτρης μας ο ευπατρίδης αγωνιστής της ζωής.

Ο Δημήτρης μας θα μας λείψει, Ο Δημήτρης μας, που μας στέρησε χωρίς την άδειά μας, απότομα και βίαια το κέφι του, την αγάπη του, το χιούμορ του, την εγκαρδιότητά του, την καλοσύνη του. Ο Δημήτρης μας που μας στέρησε την παρέα του και τον κάθε μήνα δευτεριάτικο αριστοφανικό του λόγο.

Ο Δημήτρης μου, ο αδελφός μου, που προσωπικά μου στέρησε για πάντα τις 5λεπτες αυτοσαρκαστικές μας τρυφερές ατάκες, όταν περνούσα περιοδικά από το ιατρείο του στην Τσιμισκή, για ένα φευγαλέο συντροφικό και αδελφικό φιλί.

Ο Δημήτρης μας, που αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην ζωή μου, στην ζωή μας, στην παρέα μας και στους αγαπημένους μας συμμαθητές, αποφοίτους του Στ3 του 1969 του Β’ Αρρένων της πόλης μας.

Χάσαμε άδικα, βίαια, πρόωρα και αδόκιμα ένα διαμάντι της στενής και της ευρύτερης κοινωνίας μας.

Ένα διαμάντι που πάλεψε στα ίσια τον Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια, πάντοτε ξιφήρης και φεύγει από την ζωή δορυάλωτος, αλλά όχι ρίψασπις.

Σήμερα συνοδεύουμε στην τελευταία του κατοικία έναν Άνδρα με το Α κεφαλαίο, έναν Άρχοντα με το Α κεφαλαίο, έναν Επιστήμονα με το Ε κεφαλαίο, έναν Ευπατρίδη με το Ε κεφαλαίο, έναν Πολίτη με το Π κεφαλαίο.

Τα δάκρυά μας θα συνοδεύουν το αιώνια σαρδόνιο και εγκάρδιο χαμόγελό σου Δημήτρη μας. Κράτησέ το εκεί ψηλά και χάριζέ το μας εσαεί. Το χρειαζόμαστε εμείς που ξεμείναμε εδώ κάτω, σ’ αυτήν την φτωχότερη πλέον γη. Με ανάγκασες εμένα αδελφέ, ως τον απουσιολόγο της τάξης μας, να καταγράψω την τελευταία σου οδυνηρή απουσία, που δεν μπορώ πλέον να σου την σβήσω.

Κι εσύ Θεέ μου, φύλαξέ μας εκεί πάνω αυτόν που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Διότι οι άνθρωποι είναι η μνήμη τους.

Η μητέρα της σοφίας κατά Αισχύλο, η σωτηρία των αισθήσεων κατά Πλάτωνα, η βίγλα η αψηλή στα φρένα μας κατά Καζαντζάκη.

Στην μνήμη μας, την ιδιωτική λογοτεχνία του καθενός μας κατ’ εμέ, η παρουσία σου και το στίγμα σου στην ιστορία μας, θα είναι ανεξίτηλα αποτυπωμένη, ως λογοτεχνία της ζωής μας.

Αιωνία σου η μνήμη Δημήτρη μας και να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει, ω φίλε και αδελφέ μου αγαπημένε. Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση. Αργά ή γρήγορα θα σου έρθουμε, όλοι μας εκεί επάνω, να ξαναστήσουμε την παρέα, να ξανατραγουδήσουμε το αγαπημένο σου γυμνασιακό τραγούδι, το Applausi και να ξαναθυμηθούμε τις γυμνασιακές μας εφηβικές κατεργαριές και μικρές γαλυφιές, αυτές που μας έδεσαν για πάντα, στην ζωή και στον θάνατο.

Έχε γειά αγόρι μου αγαπημένο.