Το αυγό της σιωπής των ταγών ράγισε μετά από 72 χρόνια

Το αυγό της σιωπής των ταγών ράγισε μετά από 72 χρόνια

Εβδομήντα δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από ημέρα που το 50^ο Σύνταγμα του Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Ολύμπου, με επικεφαλής τον Καπετάν Νικήτα (Κώστα Συνεφάκη) μπήκε από δυσμάς στην Θεσσαλονίκη, απελευθερώνοντάς την από τους Γερμανούς κατακτητές. Από βόρεια και ανατολικά μπήκε το 31^ο Σύνταγμα της Χαλκιδικής, με επικεφαλής τον Καπετάν Λάμπρο, τον Κύρκο Αικατερινάρη.

Η περίφημη φωτογραφία του Καπετάν Νικήτα, στη λεωφόρο Νίκης, μπροστά στο άγαλμα του ναυάρχου Βότση, όπου δαφνοστεφανωμένος χαμογελά ευτυχισμένος, θα μείνει στην ιστορία ως το αποτύπωμα της ευτυχούς κατάληξης ενός τιτάνιου αγώνα εναντίον ενός κατακτητή που υπέταξε όλη την Ευρώπη.

Η γοητεία της ιστορίας όμως, είναι ότι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, γείτονες της διπλανής πόρτας, έγιναν ήρωες, όταν πληγώθηκε το πατριωτικό τους φιλότιμο και καταπατήθηκε η πατριωτική τους αξιοπρέπεια από τους εισβολείς.

Το όνομά του Καπετάν Νικήτα το μνημονεύουν οι απόγονοί του αλλά και οι ελάχιστοι συναγωνιστές του που ακόμη ζουν.

Υπήρξε θρυλική μορφή της Αντίστασης, έχοντας στο ενεργητικό του πράξεις που ανάγκασαν ακόμη και το Γενικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής να το αναγνωρίσει. Τα σαμποτάζ που έκανε εναντίον των Γερμανών, αποκόπτοντας τις σιδηροδρομικές συγκοινωνίες Θεσσαλονίκης-Αθήνας, Κατερίνης-Λάρισας και Κατερίνης-Σαρανταπόρου, η κατάληψη της μεγάλης πυριτιδαποθήκης των Γερμανών στη Μόρνα Πιερίας, στο μεγάλο εργοστάσιο ξυλείας και πλήθος άλλων πολεμικών ενεργειών, τον κατέστησε θρυλικό εμψυχωτή του λαού της περιοχής Ολύμπου και τον μεγάλο καταζητούμενο των Γερμανών και των συνεργαζομένων με αυτούς ταγματασφαλιτών, παρακρατικών και γερμανοτσολιάδων.

Ο Κωνσταντίνος Συνεφάκης γεννήθηκε το 1913 στο Λιβάδι Ελασσόνας και μόλις τελείωσε το Γυμνάσιο της και μπήκε ως φοιτητής στην Σχολή Νομικών & Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ, διορίστηκε υπάλληλος στην Αγροτική Τράπεζα. Με την έκρηξη του ελληνο-ιταλικού πολέμου βρέθηκε να πολεμάει στην πρώτη γραμμή ως έφεδρος ανθυπολοχαγός του πεζικού και προάχθηκε σε υπολοχαγό επ΄ανδραγαθεία.

Ήταν από πρώτους αντάρτες που το Φεβρουάριο του 1943 βγήκαν στο βουνό, στο αρχηγείο του Ολύμπου και των Πιερίων. Στην αρχή ως διοικητής λόχου πήρε μέρος στη μάχη της Τάχνιστας ενάντια στους Γερμανούς τον Απρίλιο του 1943, ενώ τον Ιούνιο του ιδίου έτους, με μία μικρή δύναμη, κατέστρεψε τη σιδηροδρομική γραμμή από την Κατερίνη μέχρι τα Τέμπη. Εκτελώντας εντολές του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής κατέστρεψε τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης-Αθήνας με αποτέλεσμα να διακοπεί η συγκοινωνία για δύο εβδομάδες. Το Σεπτέμβριο του 1943 ανέλαβε τη διοίκηση του 50^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ ως στρατιωτικός αρχηγός και στη συνέχεια ως καπετάνιος του, δίνοντας σκληρές μάχες κατά των Γερμανών. Ο Καπετάν Νικήτας είχε γίνει ο φόβος και το τρόμος των Γερμανών και των δωσίλογων στην περιοχή της Κατερίνης. Στις 20 Οκτωβρίου του 1944 με ένα τάγμα του Συντάγματός του πέρασε με καΐκια στη Χαλκιδική και μπήκε με τα τμήματα του 31^ου Συντάγματος στη Θεσσαλονίκη.

Το τέλος του απελευθερωτή της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς ήταν τραγικό.

Η μεγάλη του προσφορά στην Εθνική Αντίσταση, από τα βουνά της Αλβανίας ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και μετά υπολοχαγός, έως την αρχηγία ως Καπετάνιος του 50^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στον Όλυμπο, «τιμήθηκε» με την δολοφονία του στις 23/3/1945 από παρακρατικούς και ταγματασφαλίτες στο Κεραμίδι Πιερίας, έξω από την Κατερίνη. Οι προδότες, που έγιναν ξαφνικά κυρίαρχοι του παιχνιδιού, δολοφόνησαν έναν μεγάλο πατριώτη.

Ο Καπετάν Νικήτας, ο Κώστας Συνεφάκης, δολοφονήθηκε δύο φορές. Τη μία με φυσικό τρόπο από τους παρακρατικούς. Την άλλη από τις προγραφές της «επίσημης» γραφής της ιστορίας, είτε από την μεροληπτική γραφίδα αυτών που συνεργάστηκαν εκείνη την εποχή με τους κατακτητές, είτε από την επιδεικτική σιωπή, την επιλεκτική νωχέλεια ή και την αδιαφορία των απογόνων τους. Ο Καπετάν Νικήτας όμως ζει. Ζει στις καρδιές αυτών που την ιστορία, είτε την έγραψαν σωστά, είτε τη διηγήθηκαν εκεί που πρέπει.

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς αναγνωρίστηκε επιτέλους το 2016 ως επίσημη γιορτή της πόλης μας, χωρίς τεχνηέντως να ενσωματωθεί στο εορταστικό τριήμερο 26-28 Οκτωβρίου. Και σήμερα ακόμη, ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η 30^η Οκτωβρίου του 1944 είναι μια σημαντική ημερομηνία για την πόλη.

Μάλλον η επιλεκτική μνήμη της επίσημης πολιτείας προτιμά να μην εμπλέκει την απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους το 1912 και το «ΟΧΙ» του 1940, με την απελευθέρωσή της από τους Γερμανούς το 1944. Προφανώς θα υπάρχει μία αξιολογική κλίμακα στις απελευθερώσεις, με αποτέλεσμα ελάχιστοι να γνωρίζουν την ημερομηνία 30/10/1944, την πιο σημαντική απελευθέρωση, δεδομένου ότι η 11^η Μεραρχία, το 31^ο Σύνταγμα και το 50^ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, που μεταφέρθηκε με πλοιάρια από τις ακτές της Πιερίας, προστάτευσαν την πόλη από την καταστροφή του λιμανιού της, του υδραγωγείου της, των αποθηκών σιτηρών και των άλλων βασικών υποδομών της.

Θα ήταν άκρως παιδευτικό για τη νεολαία μας να διδάσκεται το πώς απλοί άνθρωποι συνέβαλαν στην ανεξίτηλη γραφή της σύγχρονης ιστορίας του τόπου τους και της Ελλάδας.

Είναι γοητευτικό το να ανακαλύπτει κανείς λαϊκά πρόσωπα, τα οποία δεν κάθισαν να δουν ως θεατές την ιστορία να περνάει από μπροστά τους, αλλά την χάραξαν δυναμικά, αφήνοντας το στίγμα τους. Και είναι εξ ίσου απογοητευτικό το να μπαίνουν και να αποκρύπτονται σκοπίμως πίσω από το παραβάν της «επίσημης» ιστορίας, μορφές λαϊκών ανθρώπων που μεγαλούργησαν εθνικά, αλλά είχαν την «ατυχία» να μην μείνουν απαθείς μπροστά στην εθνική πρόκληση του απελευθερωτικού αγώνα για μία αξιοπρεπή και ελεύθερη πατρίδα.

Δυστυχώς την ιστορία την γράφει ο λαός με τους αγώνες του, αλλά του την διηγούνται άλλοι, προβάλλοντας μόνο ό,τι τους συμφέρει και καταδικάζοντας στην επίσημη» λήθη και αφάνεια ηρωικές μορφές, ενοχλητικές για τα σχέδιά τους.

Δείπνο της Άνοιξης 2016 στην Γειτονιά της Σβώλου - Σκόρπιες σκέψεις του μετά.

Δείπνο της Άνοιξης 2016 στην Γειτονιά της Σβώλου - Σκόρπιες σκέψεις του μετά.

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς

Και μες στα ίδια σπίτια αυτά θα ασπρίζεις

Κ. Καβάφης «Η Πόλις»

Η οθόνη βούλιαζε, το πλήθος σάλευε, οι εικόνες ξεχύνονταν με μιάς. Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης, διαδίκτυα και κάμερες από παντού. Γλυκά μας νανουρίζουν κι εμείς ανεβαίνουμε, ψηλά στους βασιλιάδες τ' ουρανού. Ποιοί στ' αλήθεια είμαστε εμείς και πού πάμε, με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό; Προβολείς μας στραβώνουν και πάμε, ουρλιάζουν τα πλήθη, καμπάνες ηχούνε, κι οι ύμνοι τους τραντάζουν το ναό, παραφράζοντας τον Σαββόπουλο.

Ήταν απίστευτη η επιτυχία της βραδυάς του Δείπνου της Άνοιξης, που ακόμη και η πιο αχαλίνωτη αισιοδοξία δεν τολμούσε να το σκεφτεί. Ενώ την ίδια μέρα είχε τρεις μεγάλες εκδηλώσεις στην πόλη, καθώς επίσης και την τελετή έναρξης του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, περί τους 5.000 πολίτες ήρθαν οικογενειακώς στην Αλεξάνδρου Σβώλου, έπαιξαν με τα παιδιά τους χωρίς το άγχος των αυτοκινήτων, γνωρίστηκαν μεταξύ τους, μίλησαν, κάθισαν, έφαγαν, ήπιαν, τραγούδησαν, χόρεψαν, χάρηκαν, πέρασαν όμορφα. Κι όλα αυτά σε ένα επίμηκες τραπέζωμα επί του οδοστρώματος, που μετατράπηκε για λίγες ώρες σε πεζόδρομο-πεδίο βολής χαράς και ψυχικής ανάτασης.

Μουσικές ομάδες κατέθεσαν το έγχορδο και το πνευστό τους κέφι, καλλιτέχνες έβαψαν στάσεις λεωφορείων και διαβάσεις με το χαμόγελό τους, δεξιοτέχνες έπαιξαν τα δάχτυλά τους με την φωτιά, παιδάκια ζωγράφισαν τις εμπνεύσεις τους. Κι όλα αυτά δωρεάν και χωρίς καμμία οικονομική επιβάρυνση ούτε ενός ευρώ για τον Δήμο. Να’ ναι καλά ο ρεφενές των κατοίκων και επαγγελματιών της Γειτονιάς και η αυτοοργάνωση τους, ένα σαφές δείγμα των δυνατοτήτων της βάσης της κοινωνικής πυραμίδας, όταν το αποφασίζει και το επιδιώκει, έστω παρακινούμενη από μια χούφτα αιθεροβαμόνων.

Επρόκειτο ουσιαστικά για μία κοινωνική Re-Σβωλού-tion.

Η κοινωνία της θεοποιημένης εικόνας που ζούμε, απαιτούσε να προστρέξουν τα μέσα ενημέρωσης και να απαθανατίσουν το γεγονός, πράγμα που έγινε κατά κόρον, διαχέοντας την είδηση urbi et orbi, καθιστώντας με τον τρόπο αυτό το λεγόμενο νεοελληνιστί event της Σβώλου viral.

Το ωραίο όμως διαρκεί λίγο, έστω κι αν δεν τελειώνει πάντα με πόνο, όπως λέει το άσμα. Η νύχτα η καλή είναι εφήμερη. Την άλλη μέρα το πρωί, η Γειτονιά επέστρεψε στα καθημερινά της μπάγια. Όλα επανήλθαν με περισσή άνεση και με νωχελική φυσικότητα στην θέση τους. Τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, ακόμη και στις στάσεις των λεωφορείων και επάνω στις στροφές, επανήλθαν «αυτοδικαίως» στην θέση τους. Οι τροχονόμοι ξέχασαν λόγω αφηρημάδας τους δρόμους της γειτονιάς. Η συνήθης ψιλοκατάληψη των πεζοδρομίων από τα τραπεζοκαθίσματα, που συχνά καταλαμβάνουν και τις οδεύσεις των τυφλών, επανήλθε μετά το διάλειμμα στα «κεκτημένα» της. Το βλέμμα των πεζών, έφυγε από τα μπαλόνια και τις ζωγραφιές των παιδιών και καρφώθηκε πάλι αναπόφευκτα στις βάρβαρες «αυθόρμητες καλλιτεχνικές ανησυχίες» των νεοβανδάλων, οι οποίοι εκσπερματίζουν σπρέϋ γενικώς και αδιακρίτως, αφήνοντας τις πολύχρωμες κουτσουλιές τους στους τοίχους των κτιρίων, στα μάρμαρα, στις κόχες των νεοκλασικών και στους αρχαιολογικούς χώρους. Ακόμη και ο γεροπλάτανος της πλατείας Ναβαρίνου έχει πέσει θύμα της μουντζουρολαγνείας των επιγόνων του Ηρόστρατου. Η κινητικότητα των κατοίκων έφυγε από την στάθμη της γης και από τα κατώφλια και επανήλθε στην ραθυμία της βωβής κατακόρυφης επικοινωνίας του ασανσέρ στα επταώροφα. Ξύπνησε από την σιέστα της η μαραμένη μας καθημερινή αστική θαλπωρή. Συνηθίσαμε πλέον την ασχήμια και φοβάμαι πως αρχίζουμε να της μοιάζουμε.

Στην διαδικασία της εφαρμογής αυτού του οράματος του Δείπνου, που εμπνεύστηκε πριν 3 χρόνια κάποιος επώνυμος σεμνός άνθρωπος, ο οποίος θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του και στην οποία είχα στα οργανωτικά κάποια ελάχιστη προσφορά, εμφανίστηκαν όλα τα φαινόμενα της σύγχυσης που επικρατεί μεταξύ κρατικών και δημοτικών αρχών, με τις επικαλύψεις των αρμοδιοτήτων τους, με τα πινγκ-πονγκ των αντιφατικών τους επιλογών και με την γραφειοκρατική τυπολατρία που διέπει το ανάλογο θεσμικό μας πλαίσιο. Το θέμα και το θέαμα σώθηκε αλά ελληνικά, δηλαδή η μεσογειακή μας ευελιξία, η διασταλτική ερμηνεία της φαινομενικής ακαμψίας κάποιων κανονιστικών άρθρων, η παρεΐστικη νοοτροπία και οι γνωριμίες μας, ο υπερβατικός εθελοντισμός κάποιων, αλλά κυρίως η υποσυνείδητη παραδοχή όλων των ενδιαφερομένων, θεσμικών προσώπων και οργανωτών, ότι τελικά νόμος είναι το δίκιο του ευγενούς και του ωραίου δρώμενου.

Ωστόσο, όλα αυτά δημιουργούν μία αγχωτική και φθοροποιό ατμόσφαιρα, απονευρώνουν και αποκαρδιώνουν, έστω κι αν τελικά πεισμώνουν. Τέτοιες εκδηλώσεις, τέτοια λαϊκά δρώμενα, θα έπρεπε να είναι αυτονόητα αποδεκτά, αν όχι και ζητούμενα, από όλα τα εμπλεκόμενα θεσμικά μέρη, τον Δήμο, την Τροχαία και τις όποιες άλλες αρμόδιες Υπηρεσίες, τοπικές, περιφερειακές και κρατικές.

Μετά την πτώση της αυλαίας, μπαίνει λοιπόν τώρα το ερώτημα: Εντάξει ως εδώ, μια χαρά εκδήλωση ήταν. Και μετά;

Θα μείνει ως ακόμη ένα απλό εφάπαξ ή έστω ενιαύσιο και εφήμερο μπαμ; Θα λειτουργήσει ως μία βαλβίδα εκτόνωσης μιάς μουντής καθημερινότητας που το σύστημα διαχείρισης των κοινών της πόλης θα την απορροφήσει, χτυπώντας με συγκατάβαση φιλικά στην πλάτη τους ανθρώπους που το οραματίστηκαν και το υλοποίησαν για 3^η συνεχή χρονιά; Θα μείνει μόνον η γλυκειά γεύση μιάς όμορφης βραδυάς; Θα είναι απλώς ένα ποτήρι νερό που ξεδίψασε στιγμιαία τον κόσμο ή θα είναι η απαρχή της δημιουργίας ενός πολιτιστικού κρουνού με αέναη ροή που θα ποτίζει την ζωή μας σταθερά με τις ποιότητες της ζωής που μας στέρησαν;

Η γειτονιά δεν αποτελεί ένα άθροισμα κτισμάτων, είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι η αποτύπωση στον χώρο του συνόλου των εκφράσεων της κοινωνίας των πολιτών της που την βιώνουν. Είναι το τρίπτυχο της κατοικίας τους, της εργασίας τους και της αναψυχής τους (με την έννοια της σύνθετης ανάτασης της ψυχής). Είναι η όσμωση όλων των παραμέτρων αυτών που συμβάλλουν στο «ευ ζην». Πόσω μάλλον σε μία Γειτονιά-ιστορικό τμήμα της Πυρικαύστου ζώνης της Θεσσαλονίκης. Η Σβώλου των 5-6 ιστορικών εκκλησιών, της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, του Κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης, του Ιπποδρομίου, της πλατείας Ναβαρίνου, του συγκροτήματος του Γαλερίου, των ιστορικών σχολικών κτιρίων, των 4 διαχρονικά ονομάτων (Κισσάβου, Πολωνίας, Πρίγκηπος Νικολάου και το σημερινό), δεν είναι κάποιος απλός δρόμος. Είναι Γειτονιά χωρίς Σύνορα. Είναι δοχείο κοινωνικής ζωής. Όπως και -συμβολικά μιλώντας- η κάθε Γειτονιά Σβώλου της πόλης.

Πρέπει επομένως, αυτόν τον κόσμο της Γειτονιάς, που από την ανταπόκρισή του στο Δείπνο φάνηκε να διψάει γι’ αυτό το κάτι έκτακτο, το κάτι πολύτονο, το κάτι διαφορετικό, που να σπάει την ρουτίνα της καθημερινότητας του, οι ταγοί της πολιτείας να τον νοιάζονται, να τον υπολογίζουν, να τον σέβονται και να τον στηρίζουν. Να τείνουν ευήκοον ους στις ιδέες των πολιτών της Γειτονιάς. Να ασπάζονται και να αγκαλιάζουν τις πρωτοβουλίες τους. Να τους παρέχουν κάθε διευκόλυνση και κάθε διαθέσιμο μέσον σε υλικοτεχνική υποδομή και όχι μόνον. Οι πολίτες έχουν φωνή, έχουν ανάγκες και επιθυμίες, έχουν διάθεση για βελτίωση της ζωής τους. Απαιτούν ουσιαστική πλαισίωση των πρωτοβουλιών τους και στήριξη. Οι γενικόλογες, εμφαντικές και μεγαλόστομες εξαγγελίες συμπαράστασης χωρίς αντίκρισμα, έχουν πλέον ολοκληρώσει τον κύκλο τους, ιστορικά και μικροπολιτικά.

Επομένως, θα είναι μέγα λάθος εάν το Δείπνο της Άνοιξης θεωρηθεί και παραμείνει ως ένα στιγμιαίο και εφήμερο γεγονός, ή ως ένα εφάπαξ ποιοτικό εκτονωτικό 5ωρο πυροτέχνημα. Θα πρέπει οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες της Σβώλου, να συγκροτήσουν ένα πλαίσιο συνέχειας των κινήσεων και δράσεών τους, ώστε να εντείνουν τις προσπάθειες αναβάθμισης της Γειτονιάς τους. Η άνεση των κινήσεων των πεζών, η ανεμπόδιστη προσπελασιμότητα σε κάθε σημείο, η εύρυθμη καθημερινή λειτουργία της σχέσης πεζών-οχημάτων, η ευπρέπεια της δημόσιας εμφάνισης του κτιριακού της δυναμικού, η συντήρηση των αρχαιολογικών χώρων, η καθαριότητα, η προστασία των ευαίσθητων ηλικιών, η πολιτιστική αξιοποίηση των ελεύθερων χώρων, είναι τα βασικά σημεία στα οποία θα πρέπει η πίεση των κατοίκων προς τους δημόσιους και δημοτικούς φορείς να είναι διαρκής και έντονη, ώστε αυτοί να ενσκήπτουν επ’ αυτών, εκόντες-άκοντες.

Η σύσταση ενός μεικτού συντονιστικού και υπεύθυνου οργάνου, αποτελούμενου από εκπροσώπους της Α’ Δημοτικής Κοινότητας, του κεντρικού Δήμου και των κατοίκων, θα κατοχυρώσει θεσμικά μία νέα και εξωστρεφή φιλοσοφία διαχείρισης του αστικού χώρου. Το όργανο αυτό θα αναλάβει να διαχειρίζεται κάθε παράμετρο της κοινωνικής και πολιτιστικής τοπικής ζωής, σε μόνιμη βάση. Είναι ο μόνος τρόπος αναθέρμανσης της λαϊκής συμμετοχής στην λειτουργική, ποιοτική και πολιτιστική αποτύπωση της έκφρασης της βάσης της κοινωνικής πυραμίδας στον αστικό χώρο.

Αν πετύχει αυτό το πιλοτικό μοντέλο της Σβώλου -και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος αποτυχίας, αν ξεκινήσει υγιώς, χωρίς βλέψεις και χρήσεις πολιτικών ή άλλου τύπου εφαλτηρίων εκατέρωθεν-, θα θέσει στέρεες βάσεις και θα ενδυναμώσει την συσπείρωση της κοινωνικής βάσης, την περαιτέρω επαύξηση της συμμετοχής και της αλληλεγγύης, τον σεβασμό του δημόσιου χώρου και θα δημιουργήσει μία καινούργια σχέση μεταξύ κατοίκων και πόλης, που είναι και το ζητούμενο τελικά.

Πόλη είναι η προβολή της ιστορίας στο έδαφος. Και την ιστορία την γράφουν οι πολίτες. Ας μην επιτρέψουμε να μας την διηγούνται άλλοι, μέσω τηλεοπτικού ή γενικότερα μηντιακού τηλεβόα.

Γρήγορα λοιπόν, πριν ξεθωριάσουν οι εικόνες.

Σχετικά με τον Λαζόπουλο, τον Αυτιά και τον Σόϊμπλε

Σχετικά με τον ντόρο και τον κονιορτό που σηκώθηκε από το σχόλιο του Λαζόπουλου για τον Σόϊμπλε και την έξαρση και έκρηξη της ευαισθησίας πολλών, καταθέτω την ταπεινή άποψή μου κι εγώ:

Ο Λαζόπουλος του Αλ Τσαντίρι Νιούς γενικώς δεν μου αρέσει. Το χιούμορ του, πέραν κάποιων όντως καλών στιγμών, είναι κιτς, δηλαδή υπερφίαλο σε βαθμό υπερθετικό. Αυτός το ονομάζει λαϊκό, εγώ το θεωρώ χοντροκομμένο και κακή μετεξέλιξη του λαϊκού χιούμορ του ελληνικού κινηματογράφου της 10ετίας 1955-65.

Ωστόσο κάνει και αναλύσεις της επικαιρότητας και καταθέτει απόψεις πολιτικές, που φυσικά ενοχλούν τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Η κάκιστη ατάκα του για τον Σόϊμπλε ήταν επακριβώς η εξής:

«Ο Σόιμπλε έχει δύο εμμονές. Όσο και αν φανεί σκληρό αυτό που θα πω, όταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μία καρέκλα σιγά σιγά το μυαλό του καθηλώνεται σε μια ιδέα, εγώ το λέω παράνοια, το λέω παραφροσύνη».

Εγώ θυμάμαι όμως και τον Αυτιά στον Αντένα, χρόνια πριν -το 2012- και σε εκπομπή μεγάλης ακροαματικότητας, ο οποίος απεκάλεσε επανειλημμένως τον Σόϊμπλε «Ο Καροτσάκιας», επειδή τον τραυμάτισε ο φίλος της γκόμενάς του, ευαισθητοποιώντας έως και τον άθλιο Θέμο του ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ και του ΟΛΑ, ο οποίος είπε, πάντα «χαριτολογώντας», ότι αν περνούσε δίπλα του ο Καροτσάκιας ο Σόϊμπλε, μπορεί και να τον έσπρωχνε από το αναπηρικό του καρότσι στον γκρεμό (βλέπε βίντεο).

Εκεί βέβαια, αυτό πέρασε στο ντούκου, διότι ο Αυτιάς και ο Θέμος είναι οι «καλοί», ενώ ο Λαζόπουλος είναι ο «κακός». Γι’ αυτό και λογικά πνίγηκε το θέμα από τα αδιάφθορα και αντικειμενικά ΜΜΕ, ώστε να μην βγουν τόσες ανακοινώσεις από τόσους ευαίσθητους φορείς και πρόσωπα και να συνεχίσει η διαφήμιση της επιλεκτικά ευαίσθητης εταιρείας με την βότκα κλπ. και τόσων άλλων.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Πάντως, ούτε ο Λαζόπουλος, ούτε ο Αυτιάς, γενίκευσαν το θέμα και αναφέρθηκαν σε όλους τους ΑΜΕΑ. Αναφέρθηκαν στον Σόϊμπλε και σε κανέναν άλλον. Τόσο απλά. Η γενίκευση είναι σκοπίμως εκ του πονηρού, περισπούδαστοι κύριοι της αλά καρτ ευαισθησίας.

Δεν θα βάλω φυσικά σε πλειοδοτικό ή μειοδοτικό διαγωνισμό τις κακίες και τις αθλιότητες, ούτε θα μπω στην λογική της σύγκρισης μεταξύ των δύο σχολίων των «τηλεοπτικών αστέρων». Κατά την γνώμη μου είναι εμφανές.

Ο καθείς έχει την δυνατότητα να έχει επιλεκτικές ευαισθησίες, κατά περίπτωση και κατά πολιτική πεποίθηση.

Αλλά λίγο κράτει στην υποκρισία και στην πολιτική εκμετάλλευση του θέματος δεν βλάπτει. Οι πραγματικά ευαίσθητοι περί τα θέματα ΑΜΕΑ, δεν αντιδρούν σε τέτοιες απρέπειες επιλεκτικά.

Βέβαια, είναι σαν να ζητάς από τον πισινό της μυλωνούς ορθογραφία, που έλεγε και ο Καζαντζάκης.

Ουαί υμίν λοιπόν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί.

http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/28937