Καραντίνες κατ' εξακολούθηση και κατά συρροή

Αφιερωμένο στην παρέα του Καφέ Ντεφάκτο στην Θεσσαλονίκη

Είχα γράψει τον Μάρτιο, με την 1^η καραντίνα…

 

Ραψωδία της ιογενούς γκρίνιας – Πράξη Α’

Μάρτιος 2020

 

Ήρθε ο κορωνοϊός και μ’ έκλεισε στο σπίτι

Και νοιώθω σαν τον χείμαρρο μ’ ένα κορσέ γιά κοίτη

Πάει κι εκείνη η έξοδος, καφέ με φιλαράκια

Χαθήκανε των κυριών τ’ αθώα τα φιλάκια

 

Οι αγκαλιές ξεχάστηκαν και όλες οι διαχύσεις

Θ’ αρχίσω τώρα ο φουκαράς να ζω με αναμνήσεις

Πάει του Ντεφάκτο ο τζερτζελές, πάει κι η περαντζάδα

Των κοριτσιών που πέρναγαν με τα κορμιά λαμπάδα.

 

Μου λείπει ο Τασούλης μας και ο σινιέ καφές μου

Μου λείπουν τα πειράγματα, μου λείπει ο χαβαλές μου

Μου λείπουνε η Βαγγελιώ, η Εύη κι η Δροσούλα

Η Βέτα, ο Κυριάκος μας, ο Τάκης κι η Άννούλα

 

Ο Κώστας, το πατίνι του, η τρυφερή Βασούλα

Ο Ηλίας ο πολλά βαρύς κι η Μάριον η ξανθούλα

Οι εκθέσεις οι περιοδικές, τα μάγια του Τσαγκάρη

Οι πλάκες οι πολιτικές του γενοσήμου Άρη

 

Για λίγο δορυάλωτοι απ’ του ιού τη δράση

Σπιτόγατοι θα γίνουμε, σε τούτη ‘δώ τη φάση

Εντάξει, κανα δυό κιλά θα βάλουν οι κοκέτες

Προέχει η υγεία μας και όχι οι σιλουέτες

 

Ωστόσο εάν προσέξουνε, ξέρουν που θα τα βάλουν

Εις τα σημεία τα σωστά, εκεί θα τα προβάλλουν

Με αβυσσαλέα ντεκολτέ και νάζι γλυκό σαν μέλι

Εκείνο που κολάζονται ακόμη κι οι αγγέλοι

 

Αλλά ιός είναι παιδιά. ιός και θα περάσει

Θα πάει στον αγύριστο και δεν θα μας χαλάσει

Και θα γυρίσει η ρόδα μας, σε λίγο, όπου να ΄ναι

Και όλα αυτά που χάσαμε, πάλι δικά μας θα ‘ναι.

------------------------------------------------------------------

Ραψωδία της ιογενούς γκρίνιας – Πράξη Β’

Νοέμβριος 2020

 

Κι εκεί που εμείς προσέχαμε, μακριά από τις εστίες

Της μόλυνσης τις κύριες, ΟΑΣΘ, ναούς, πλατείες

Φορώντας τις μασκούλες μας, με βάση όλα τα μέτρα

Δίχως φιλιά και αγκαλιές και με καρδούλα πέτρα

 

Να σου πετιέται ο Χαρδαλιάς κι ο άλλος ο Κυριάκος

Μιλάει ξανά ο Σωτήρης τους, μας κάνει πάλι ράκος

Άντε ξανά σπιτόγατοι, γαμώ το κέρατό μου

Ρόζους έβγαλε ο κώλος μου από το καθισιό μου

 

Μας πρήξανε αυτοί οι ταγοί με τις παλινωδίες

Και οι αμάσκωτοι αρνητές με τόσες μαλακίες

Και οι παπάδες ταλιμπάν με τόσες λιτανείες

Μας έπρηξε κι ο χαβαλές που γέμισε πλατείες

 

Αυξήθηκαν αλματωδώς τα κρούσματα στη χώρα

Φρακάρανε κι όλες οι ΜΕΘ και άϊντε μασ’ τα τώρα

Η πόλη μου έχει την πρωτιά σε όλη την Ελλάδα

Μας μάντρωσαν στα σπίτια μας κι ας έχει έξω λιακάδα

 

Τζάμπα τα έγραφα παιδιά, στην πρώτη καραντίνα

Σκατά το χειριστήκανε εκείνοι στην Αθήνα

Κουράστηκα μα τω Θεώ τα ήξεις και αφήξεις

Το θέμα είναι όμως παιδιά, εν τω πολέμω ου θνήξεις

 

Άντε την φάγαμε ξανά, ωστόσο ας μην γκρινιάζω

Παρά τον χαρακτήρα μου, που είθισται να ουρλιάζω

Υπάρχει κόσμος που έχασε και πάλι την δουλειά του

Και πάλι θα τιμωρηθεί, αυτός και τα παιδιά του

 

Οπότε Γιώργο μη μιλάς, κοίταξε να ρεφάρεις

Πιές κανά ιαματικό, κοίταξε να στανιάρεις

Ακμαίο ξανά το ηθικό, δυό-τρεις γουλιές και πάμε

Γιατί γιά το ανήθικο, ας μην το συζητάμε.

 

Κι έτσι στ’ αυγά μου κάθομαι και πάλι να κλωσσήσω

Κρατώντας τα όλα μέσα μου, γιατί αλλιώς θα βρίσω

Θα μείνω και αξύριστος, είναι να μην θυμώσω

Τουλάχιστον το μάτιασμα μήπως και το γλυτώσω.