Επικήδειος γιά την αδελφή μου την Άσπα

 

1^η Ιουλίου 2021

 

Βάσκανος η μοίρα που έβαλε εμένα, τον Βενιαμήν της οικογένειας, να απευθύνω τα τελευταία λόγια για την αγαπημένη μας αδελφή, το Ασπάκι μας, που μας έφυγε τόσο νωρίς και τόσο αδόκητα, βίαια και άδικα.

«Ποία τοῦ βίου τρυφή, διαμένει λύπης ἀμέτοχος; ποία δόξα ἕστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος; πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα, μιᾷ ῥοπῇ, καὶ ταῦτα πάντα, θάνατος διαδέχεται», λέει ο ψαλμός της εξοδίου ακολουθίας.

Ο τεθνεώς δεδικαίωται, λένε οι κληρικοί για τους δικούς του θεολογικούς και μεταφυσικούς λόγους. Εμείς, οι κοσμικοί, ο απλός λαός, λέμε για τους δικούς μας ανθρώπους «αιωνία της η μνήμη».

Η Άσπα μας δικαιώθηκε όμως εν ζωή. Δεν περίμενε να δικαιωθεί μετά θάνατον. Και δικαιώθηκε, όχι μόνο στον αείμνηστο σύζυγό της τον Δημήτρη μας, όχι μόνον στα λατρεμένα της παιδιά, την Βίκη μας και τον Κωσταντή μας, τον Μίλτο και την Έλσα μας, τα εγγονάκια της, την Αιμιλία, τον Λευτεράκη και τον Δημητράκη, την Βικτωρία και τον άλλο Δημητράκη, όχι μόνον στ’ αδέρφια της, την Μελίτα μας και εμένα, τον Νίκο και την Αριάδνη μας, όχι μόνον σε όλους τους συγγενείς της, ξαδέρφια κι ανήψια, στους φίλους της, στους συναδέλφους της, αλλά και σε όλον τον επιστημονικό χώρο και την κοινωνία της πόλης μας.

Ασπασία Συνεφάκη-Αραμπατζή, άξια πρωτότοκη κόρη του Γιάννη και της Βικτωρίας Συνεφάκη, άξια σύζυγος του αείμνηστου Δημήτρη Αραμπατζή.

Ασπασία Συνεφάκη-Αραμπατζή. Μια ζωή ευθεία, μια ζωή χωρίς τεθλασμένες παρεκκλίσεις. Σκόρπισε απλόχερα την καλοσύνη της σε όλους μας, διέχυσε και εφάρμοσε ως πανεπιστημιακή Δασκάλα τις γνώσεις της δίκαια και αυστηρά σε ένα μεγάλο πλήθος φοιτητών επί 35 χρόνια, αγκάλιασε αφιλοκερδώς τους πάντες, άφησε το θετικό της αποτύπωμά στην κοινωνία μας, διδάσκοντας γνώση και ήθος.

Η Άσπα μας, η Άσπα μας η ήρεμη δύναμη, η Άσπα μας της προσφοράς, η Άσπα μας η προσηνής, η Άσπα μας η σεμνή, η Άσπα μας η λιτή, η Άσπα μας η απέριττη, η Άσπα μας η ευγενής, η Άσπα μας των χαμηλών τόνων και της εύγλωττης βροντερής σιωπής του λόγου της, η Άσπα μας της καθάριας ψυχής, η Άσπα μας η ευγενής, η Άσπα μας η λεβέντισσα, η Άσπα μας, η επιτομή της τρυφερής αυστηρότητας και της αυστηρής τρυφερότητας, η Άσπα μας, το μαθηματικό μυαλό της οικογένειας, η Άσπα μας, που δεν πρόλαβα και δεν μπόρεσα ποτέ να εξισώσω την προσφορά της, η Άσπα μας της χρυσής τομής, η Άσπα μας που μου διόρθωνε τη ρότα μου και μου ίσιαζε την πλώρη, η Άσπα μας που με μάλωνε επειδή κάπνιζα και δεν την άκουγα, η Άσπα μας η αγωνίστρια της ζωής της και της ζωής όλων μας.

Η Άσπα μας, που όταν χάσαμε την Μητέρα Βικτωρία πριν 40 ακριβώς χρόνια, μου είπε ότι τώρα αυτή θα είναι η μητέρα μου εφεξής και το εννοούσε πλήρως, η Άσπα μας που μου έκοψε αναίτια και απότομα τον δεύτερο ομφάλιο λώρο μου, δίκην γόρδιου δεσμού.

Η Άσπα μας, η αδελφή, η μάνα, η θεία, η γιαγιά, θα μας λείψει πολύ. Το κενό της δεν αναπληρώνεται με τις αναμνήσεις μας. Η Άσπα μας, που μας στέρησε χωρίς την άδειά μας, απότομα και βίαια την αγάπη της, την εγκαρδιότητά της, την καλοσύνη της. Η Άσπα μας που μας στέρησε το αδελφικό της φιλί και την αδελφική της αγκαλιά, χωρίς να μας ρωτήσει. Η Άσπα μας, που έφυγε ήρεμα, μέσα στους ήχους μιάς εκκωφαντικής σιωπής, ήρεμα και απλά, όπως έζησε πάντα, χωρίς κάν να μου επιτρέψουν οι συνθήκες να την δω, να την αγκαλιάσω, να την χαϊδέψω, να την φιλήσω.

Χάσαμε άδικα, βίαια, πρόωρα και αδόκητα το διαμάντι της στενής και ευρύτερης οικογένειάς μας, καθώς και της κοινωνίας μας. Ένα διαμάντι που πάλεψε στα ίσια τον Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια, πάντοτε ξιφήρης και φεύγει από την ζωή δορυάλωτη, αλλά όχι ρίψασπις.

Σήμερα συνοδεύουμε στην τελευταία του κατοικία μία Αδελφή με το Α κεφαλαίο, μία Μητέρα με το Μ κεφαλαίο, μία Αρχόντισσα με το Α κεφαλαίο, μία Επιστήμονα με το Ε κεφαλαίο, μία Πολίτη με το Π κεφαλαίο.

Τα δάκρυά μας θα συνοδεύουν το αιώνια τρυφερό σου βλέμμα, την ζεστή σου αγκαλιά και τον πάντοτε καλό σου λόγο αδελφούλα μου. Κράτησέ τα εκεί ψηλά και χάριζέ τα μας εσαεί. Τα χρειαζόμαστε εμείς που ξεμείναμε εδώ κάτω, σ’ αυτήν την φτωχότερη πλέον γη. Με ανάγκασες εμένα αδελφούλα μου, ως τον δήθεν λόγιο Μικρό, όπως με αποκαλούσες, να εκφωνήσω την τελευταία σου και οριστική οδυνηρότατη απουσία σου.

Κι εσύ Θεέ μου, φύλαξέ μας εκεί πάνω αυτήν που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Διότι οι άνθρωποι είναι η μνήμη τους.

Η Μνήμη, η μητέρα της σοφίας κατά Αισχύλο, η σωτηρία των αισθήσεων κατά Πλάτωνα, η βίγλα η αψηλή στα φρένα μας κατά Καζαντζάκη. Στην μνήμη μου, την ιδιωτική λογοτεχνία μου, όπως και του καθενός μας, η παρουσία σου και το στίγμα σου στην ιστορία μας, θα είναι ανεξίτηλα αποτυπωμένη, ως λογοτεχνία της ζωής μου και της ζωής μας.

Αιωνία σου η μνήμη αγαπημένη μου αδελφή, Ασπούλα μου, να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει. Χαιρέτα μου τον Δημήτρη σου, τον μπαμπά, την μαμά και όλους εκεί πάνω που πήγες. Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση. Αργά ή γρήγορα, θα σου έρθουμε όλοι μας εκεί ψηλά, να ξαναστήσουμε την οικογένειά μας, να ξαναζήσουμε τις χαρές και τις λύπες μας, τα καβγαδάκια και τα γέλια μας, που μας έδεσαν για πάντα, στην ζωή και στον θάνατο.

Έχε γειά αγαπημένη μου αδελφούλα. Θα είναι σίγουρα ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει και πάνω του θα φυτρώσουν άνθη, που θα τα ποτίζεις με την αγάπη σου που πάντα περίσσευε για όλους.

Αιωνία σου η μνήμη.

Ο αδελφός σου ο Γιώργος.